Can't stop what is on its way

Το παραδέχομαι...

Ανάμεσα σε όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν είμαι πάνω στη ζυγαριά, αρνούμενη να γίνω η ζυγαριά η ίδια.

Εκούσια τοποθετημένη σε μια εναλλακτικότητα με μάτια μισόκλειστα κι ανώριμα εγκλωβισμένη σε αυτή, όταν το λογικό έχει μοναδική κατεύθυνση.

Μια αντίδραση, που αλλάζει μαζί μου. Με μορφή σκληρή στην πραγματική ροή, η οποία σαν κύμα, σκάει ξανά και ξανά πάνω στο βράχο της και ταυτόχρονα, αφύσικα ελαστική στο άπιαστο, μέσα απο το οποίο ξεπηδάνε παράλληλες θάλασσες και κολυμπά η ελπίδα, που χιλιοναυαγεί απο την ίδια μου δύναμη να στερεύω το ανύπαρκτο.

Πουλώντας κι αγοράζοντας το γέλιο και το δάκρυ στην ίδια ακριβώς τιμή και συνεχίζοντας αφοσιωμένη, για όλο και μεγαλύτερα βάθη και ύψη.

Μια απόλυτα ισορροπημένη σχιζοφρενής σε έναν απαραίτητο και θεμητό περιορισμό αλληλεπίδρασης με τους γύρω της, χωρίς τους οποίους όμως, δεν θα είχε καμία πιθανότητα να ανακαλύψει νέους ορίζοντες.

Αν αυτά είναι λόγια του μυαλού, αυτά μάλλον περιμένατε απο μένα. Να βλέπω την πλημμυρίδα και την άμπτωτη στο ίδιο μονοπάτι.

Το παραδέχομαι.

Σε πρώτο πρόσωπο. Χωρίς καμία επιπλέον τελεία.

Η πορεία περπατείται και η συνήθεια της απάτης προδίδεται. Δεν υπάρχει φως ή σκοτάδι. Για πρώτη φορά δεν υπάρχει καμία εικόνα, καμία γεύση, καμία υφή, καμία μυρωδιά, κανένας ήχος. Κι αυτό το κείμενο, είναι το τελευταίο που μοιράζομαι.

Το πείραμα έλαβε τέλος. Αποτέλεσμα μηδέν, σε μια φανταστική εξίσωση που ήταν αληθινή ανισότητα.

Γεια χαρά.

...from and to the source...

Loreena writes about this song:

December 17, 1995, Trans-Siberian Railway:
It is now Day 5 on this train journey across wintry Siberia. Travelling alone, it is strange not to be able to have a conversation with anyone, but one learns how much can be conveyed through actions, body language, a look in the eye... I saw some men on the platform today and one resembled my father. He had reddish hair and a long, very Celtic-looking face I would have expected to see in Ireland, not Russia... I am reminded again of the Celtic exhibition in Venice and the suggestion that the Celts may have originated in the Russian steppes. Perhaps the love of horses which began there is the very same that can be seen in County Kildare today.

December 18, 1995, Trans-Siberian Railway:
Dante's The Devine Comedy keeps running through my mind as I gaze out at the landscape passing before me, thinking of the people who inhabit it and how they share this human condition... Are we helping or hurting each other?... How has the West come to this place of transition? Honourably? What are we bringing them? What are their expectations? Are our lives really what they imagine? We always want to believe there is a place better than our own...

When the dark wood fell before me

And all the paths were overgrown

When the priests of pride say there is no other way

I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see

Though you came to me in the night

When the dawn seemed forever lost

You showed me your love in the light of the stars

Cast your eyes on the ocean

Cast your soul to the sea

When the dark night seems endless

Please remember me

Then the mountain rose before me

By the deep well of desire

From the fountain of forgiveness

Beyond the ice and the fire

Though we share this humble path, alone

How fragile is the heart

Oh give these clay feet wings to fly

To touch the face of the stars

Breathe life into this feeble heart

Lift this mortal veil of fear

Take these crumbled hopes, etched with tears

We'll rise above these earthly cares

Please remember me

Please remember me...

The unspeakable visions of the individual

Απόκλιση

#included < Nuts.Hell >

Σηκώνεσαι.

Ξεκινάς να ντύνεσαι...

Βάζεις φακούς, κοιτάζεσαι.

Κλειδιά, τσάντα, γάντια, καπέλο.

Δεν μπορείς να φύγεις.

Λάθος.

Τώρα είναι που μπορείς να φύγεις. Mόνο τώρα!

Είναι το πιο εύκολο στον κόσμο.

Ανοίγεις την πόρτα.

Κάνεις ένα βήμα πίσω και την αφήνεις να ξανακλείσει...μόνη της.

Ο ιδρώτας δεν κρύβεται και πρέπει να αφαιρέσεις κάποιο ρούχο.

Σε περιμένουν?

"Δεν θυμάμαι.Με περιμένουν?"

"Δεν έχω πει σε κανέναν τίποτα."

Ο παλμός σου κάτι θέλει να πει.

Τα μάτια σου σε κοιτάνε παράξενα.

Τα χέρια σου έχουν σκάσει.

Τα νύχια σου είναι μισοφαγωμένα.

Και αυτή η λεπτή γραμμή στο πρόσωπο, έχει βαθύνει ακόμη πιο πολύ.

"Διψάω."

Βάζεις μουσική να παίζει. Βγάζεις το ρολόι σου.

Και τώρα?

"Κάποτε ήταν και το πριν. Κάποτε ήταν και το μετά. "

"Ψέμματα."

Αναρωτιέσαι.

Κάτι.

Αναρωτιέσαι.

Μουσική.

sHe came, sHe stayed, sHe fell.

Final touch (in the) hidden agenda.

Isn't it something? Nothingman.

How could I know, how should I feel.

Μην σκέφτεσαι.Μην γράφεις.Μην ακούς.Μη μιλάς.Μη ρωτάς.

Πληροφορίες περνούν κι αφήνουν γραμμές που εξαφανίζονται στο επόμενο κλείσιμο των βλεφάρων.

Τσιφ τσαφ.

Το χεις ξαναζήσει, έτσι δεν είναι?

"Διψάω, ρε συ"

Inertia creeps. Μoving up slowly.

Τικ.Τακ. Τικ.Τακ. Τικ.Τακ............................................

................................................................................

Inertia keeps.

Μέσα σου.Μέσα μου.

Ξύπνα, γαμώτο.

Photo taken from:

DeviantArt

.from.the.passenger.seat.

Κάποιοι αντιμετωπίζουν τον βράχο...κατάματα.

Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.

Επικοινωνία με ο,τι σε περιβάλλει.

Το σώμα σε πόζα υπομονετικής κίνησης, με όλα τα νεύρα και τους μύες τεντωμένους.

Κουράζεσαι καθόλου?

Μπορεί το βουνό να βουλιάξει στη γη ή στα αλήθεια εσύ ανεβαίνεις μόνος?

Θέλω να σε ακολουθήσω.

Θέλω να μου μάθεις...να μου δείξεις...

Αντιγράφω τις κινήσεις σου, αλλά σίγουρα θα ξέρεις πως, κάθε πέτρα αντιδρά αλλιώς.

Σιγά σιγά κι όλο και πιο ψηλά.

Θέλω να σε φτάσω.

Να βρεθούμε κάτω απο το ίδιο ύψος.

Να δούμε τί κρύβεται απο πίσω.

Δεν σου είπα, αλλά δύσκολα θα καταλάβαινες οτι...

...χθές, η νύχτα κουβαλούσε δυο φεγγάρια.

Βρήκα τη μέση της και κάθισα μπροστά τους.

Ηταν τότε, που θα σε άκουγα να λες...

"Σήμερα, όλοι οι πλανήτες έρχονται πιο κοντά. Αυτή τη στιγμή, είναι στην κοντινότερή τους απόσταση...μαζί...μπορούμε να δούμε πέρα απο την γαλαξιακή ομίχλη...και με γυμνά μάτια."

Ηταν τώρα, που θα σε ρωτούσα...είναι ό.τι βλέπω ή ό.τι θέλω να βλέπω?

Στέκεσαι μπροστά μου, ανάβεις το τσιγάρο...και χαμογελάς.

Είναι το τελευταίο?

Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.

Και θα'ταν ασήμαντο αν υπάρχεις.

Οταν όλα γύρω φέρονται όπως - αν - υπήρχαν.

Γυμνά ματια σε γυμνό βράχο.

Μια επιλεκτική αντανάκλαση δεν είναι ψέμα.

Καταλαμβάνει απλώς, άλλη μια θέση στο χώρο.

Κι ό,τι πλάθεται σ'ακολουθεί...ή το ακολουθείς?

Πότε γυαλίζει η πέτρα?

Και οι αναμνήσεις πέσαν στα κανάλια.

Κόπηκαν τα σχοινια, και κράτησα μόνο...

Μπορεί ο βράχος να μεγαλώσει ή στα αλήθεια γλιστράω?

Κουράστηκα καθόλου?

Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.

Και τα χέρια.

Και τα πόδια.

Και τα μάτια.

Το σώμα, ξέρναγε όλη νύχτα σε μια γυάλινη στάση, προκαλώντας αηδία στους περαστικούς, που ρωτούσαν...τί συμβαίνει.

...κι απαντούσες:

"Δεν με πιστεύει πια."

Wanna do right...but not right now

Ενα μώβ κοχύλι σφηνώθηκε ανάμεσα στο ξύλο.

"Λες να το βρούνε?"

"Μπα, ποιός θα θελήσει να ψάξει τόσο ψηλά!"

Κάποτε, λέξεις χαράζονταν στους έξω τοίχους, ώστε μόνο ο καιρός να μπορέσει να τις ξεθωριάσει. Τώρα όμως, ήταν διαφορετικά. Ο χώρος είχε ρουφήξει έντονες στιγμές... μυρωδιές... αναμνήσεις... συναισθήματα...εκείνη.

Το κοχυλάκι, που κάποτε κρεμιόταν μπροστά απο τον καθρέφτη, ζήτησε το πόστο του...κάπου ψηλά...για να ακούει τη βροχή και τον αέρα.

Ψηλά, εκεί που τα μάτια φτιάχνανε ιστορίες και αστέρια φώτιζαν τον μικρό τους ουρανό.

Εκεί...που όλα ήταν σιωπή και ήχος μαζί!

Photo taken from:

Deviant Art

I need...to dance...

Violets are blue

and blood is red

I always knew

you'd end up dead

You drowned in tears

accidentally

Cut your wrists

on apathy

You jumped…

and landed on your knees

Baby

You practiced

hanging

by a thread

My almost living

Nearly dead

From Russia

with a nice roulette

A matching bullet

for your head

A set of pills

for every meal

Ten for every

itch you feel

You found reality

could be bent

You checked out

and left for rent

a vacant seat

behind the wheel

Baby

Ligo prin to telos...

...pws moiazei i siwpi san agapi megali...

Tote einai pou ola dunamwnoun arage?
Tote einai pou pairneis tis pio simantikes apofaseis?
Kai poios einai autos, pou konta tou noiwthei tin nea arxi?
Gurnw se ena telos, pou allaxe ta thelw kai me efere edw pou eimai.
Giati xwris auto, isws twra na imoun kapou allou, kapws alliws, me kapoious allous.

The pain is black.
The pain is bright.
Kissed by the years.
Caresses of time.
Marking the lines.
The lines of expression.
The patterns of place...of youth...of love.

Kai twra, erxetai i arxi enos neou telous.
Emfanizontai oi neoi enoikoi. Autoi pou tha zisoun sta idia meri, pou duo xronia twra moirastika me kai dixws filous. Sto idio meros...pou omws pia tha apoktisei allo arwma...alli zesti...tin ugrasia kai ta xnwta kapoiou allou.
Na mou to prosexete.
Nai, eseis oi neoi...na to frontisete...na deite pws allazei morfi tin mera kai ti nuxta. Xwmeno mes to kentro, gurw apo tin voui tou Savvatokuriakou...kai mesa tou, o dikos tou ksexasmenos kosmos.
Na koitazete eksw apo to mikro tou parathuro...kai kathismenoi panw sto prevazi, tha deite tis megales tou eikones.

Kleinoun ta kefalaia ena ena.
Kai aurio...mia proswpiki "uposxesi" pou epairne anavoli gia kairo.
Gia ena kapote pou den evriske tin aformi.
Mpainei i sfragida...
Suneiditopoiisi ki ena mikro ax...
...gia ta palia limeria, pou tha perastoun me osa thumamai kai me osa me thumountai...
...kai osa upoloipa den sunantithoun, upirksan apla i diakosmisi, oi komparsoi mias tainias...

As a priest loves pornography, we played beneath the patterns...
Don't turn away...

Fusaei poly...
Mpike to Edimvourgo sto Amsterdam!
...kai to kruo tha xeiroterepsei...

Can you hear me?

Σαπφώ
"...και το γέλιο σου αχ! που ξελογιάζει και που λιώνει στο στήθος την καρδιά μου. Σου τ' ορκίζομαι γιατί μόλις που πάω να σε κοιτάξω νιώθω ξάφνου να μου κόβεται η μιλιά μου..."

***

Mexri na graftei kati...
...auto to post tha allazei kai tha thumatai...

Bruce Springsteen - Streets of Philadelphia
Talk Talk - The Rainbow (1988)

Always and Forever...

"Αγαπημένη

Προσπαθώ εδώ και καιρό, να στείλω το γράμμα που αποκαλύπτει το μικρό μου μυστικό.Οπως και να το γράψω όμως, στο τέλος, είναι πάντα λάθος. Τα σχέδιά μου αποδεικνύονται αδύναμα να το πολεμήσουν και εγώ, μικρός ήρωας, με ένα τόξο κι ένα ζωνάρι φορτωμένο με κέρινα στιλέτα που μαιμούδες αυτού του τόπου κλέβουν και ζογκλερίζουν στις πλατείες.

Πότε πότε είμαι εκεί τριγύρω, παραλλαγμένος, ανάμεσά τους και πεπεισμένος ότι η υποκρισία μου θα τους πείσει. Μεθω και γιορτάζω με αυτούς που περιγελούν και χλευάζουν και ακολουθώ με μάτια υπνωτισμένου τα ιπτάμενά μου όπλα, να φλογίζουν τα δήθεν γελαστά πρόσωπά τους. Αξιοι μιας παραμόρφωσης που ρυτιδιάζει, που αν τους το μαρτυρούσαν θα αποκτούσαν σκλάβους έκφρασης για να παραμείνουν ανέγγιχτοι στην ομορφάδα τους.

Ερχονται φορές που παραλύω και ζωύφια σκαρφαλώνουν το πόδι που τολμά να κάνει το νοερό βήμα. Αλλά, η μυστική μου πυξίδα συνεχίζει να δείχνει στα όρια της γραμμής, του ορίζοντα των γεγονότων. Εκεί που το φώς λυγίζει, στο σημείο που δεν έχει επιστροφή, στην μοναδικότητα. Κι εσύ εκεί, εσύ, μια μαύρη τρύπα, που ελκύει την πρωτόγονή μου ενέργεια.

Η εποχή μου, δεν επιτρέπει ρομαντισμούς, καλή μου.
Καταδικάζει τα φθηνά ένστικτα και εξυψώνει την εικόνα. Πλημμυρίζει τους ουρανούς και προσφέρει στέγες. Βαφτίζει το μέλλον και αποτάσσεται την ερμηνεία του. Και ενώ οι δείκτες προχωρούν με την ίδια αίσθηση, το χέρι μαθαίνει να ακολουθεί το φως, και σ'αγγίζει -για πάντα.

Για πάντα. Τη λέξη που το στόμα ακόμα δεν έχει τολμίσει να ξεστομίσει. Για καμία, που στην αρχή εμφανιζόταν σαν λύτρωση, για να κάνει στο τέλος της, ακόμα πιο έντονο τον εθισμό μου σε σένα. Προσκυνητής για όλα όσα με έμαθες να νοιώθω, μαγεμένος με όσα ανακαλύπτω ακόμα μέσα σου, καταδικασμένος να σε αναζητώ.

Σε λαχταρώ. Με υπερβολή! Με αυτή, που απαγορεύει στο συναίσθημα να συμβιβαστεί και κάνει την ψευδαίσθηση λατρεία."

Lost the line between right or wrong...

Sto thema tis katanoisis eimai idiaitera optikos tupos. O.ti ki an mou exigiseis tha prepei me kapoio tropo na to anaparastisw kapws. Gia auto an me deis na se koitw me aporia, meta apo wres kouventas mas, apla piase xarti kai moluvi.

Grafw se ena leitourgiko mias ksenis glwssas, me pliktrologio pou den exei ellinika, to Y kai Z exoun allaxei thesi, ta simeia stixis einai, gia ta matia mou, anakata kai i upomoni periorizetai se grigores luseis, diladi: greeklish kai xrisi kenwn, opou xreiazetai apostrofos!
Allwste, ta greeklish mou aresoun toso poly, oso ki i orthografia. :)

Kai mpainw sto thema me sxediakia...
Apo tis pio paixnidiarikes apeikoniseis mou, einai o xronos.

Ksekinwntas me tis meres tis ebdomadas, to loipon.
Deutera Triti Tetarti einai se mia eutheia.
H metavasi pros tin Pempti ftiaxnei mia ˝noiti˝ katheti pros ta katw kai ksekina nea parallili orizontia grammi, i opoia sunexizei me tin Paraskeui.
To Savvato proxwraei me katheti grammi, fora pros ta panw kai teleiwnei me tin Kuriaki kai pali apo tin arxi. Dusdiastati anaparastasi.
Etsi kataligw me 3 simeia stin panw orizontia, 2 simeia stin katw -kai ligo ektopismeni dexia- parallili orizontia, ki alla 2 simeia stin katheti.
Me auton ton tropo, me dedomena (arithmos, onoma meras) ki erwtisi ti mera exoume stis tade tou mina, ksekinw olotaxws na metrw simeia.
Talento trelo sou lew... :p

Antistoixo skiniko paizei kai me tous mines tou xronou opou vgainei ena eidos polygwniakou spiral.
H gwnia parousiazetai kuriws stin allagi tis epoxis kai i allagi tou xronou emfanizetai me tin apomakrunsi tis enwsis tou telous me tin arxi, opote kai ksekinaei neos kuklos kai diamorfwnetai to spiral. H allagi tou xronou einai apwthimeno apo ta xronia tou sxoleiou, ki etsi ginetai ton Septemvrio. Parola auta, kapoios paragontas, mou exei afisei mia anikanotita na entaxw ston xwro tous mines Martio, Aprilio, Maio. Oloi mou kanoun mia eutheia...mipws epeidi itan oi teleutaioi mines prin tis exetaseis sto sxoleio kai ithela na fugoune neraki? Oson afora tin akrivi thesi twn minwn, ksekiname me Septemvrio, pou ton vlepw kapou NotioNotioAnatolika, me fora tous deiktes tou rologiou kai....
Aaaaa nai, etsi tha to pw kalutera...ara:
Septemvris einai wra 5
Oktwvris 6
Noemvris 8
Dekemvris 9:30 - i apostasi apo ton Genari, ofeiletai stin ˝kanoniki˝ allagi tou xronou, alla isws kai stin ateleiwti anamoni tou Ai Vasili mexri na xtupisei 12... :p
Genaris 12
Flevaris 1
Martis - Aprilis - Mais: einai sfinwmenoi kai paratimenoi kapou anamesa
Iounios 3
Ioulios 4
Augoustos 4:30

Endiaferon exoun kai oi xronies...
Apo to 1981 ews 1989 exoume mia katheti.
Apo 1990 ews 1999 alli mia katheti, dexia parallila tis prwtis. Edw twra, travame mia orizontia grammi, pou diaxwrizei to 19xx apo to 20xx kai...katevainoume epipedo, kanoume ena shift akrivws katw apo tin teleutaia katheti tou proigoumenou epipedou, epomenws, katw apo tin 1990 - 1999, ki exoume to 2000 ews twra, pou einai alli mia katheti.
Paratireitai mia sximatiki sxesh me tin antistoixi twn ebdomadwn, mono pou edw xrisimopoiountai ws vasikes grammes, oi kathetes anti gia tis orizonties.

To kanw publish twra auto to keimeno?
E, kai den to kanw...Giortazw tis 4 kiniseis tou mikrou deikti, me tin gennisi tou 3ou simeiou tis 1is parallilis, stin 8i thesi, tis 1is kathetis tou 2ou epipedou...

These days there is so much going on...

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου
όταν γυρω σου όλοι το'χουνε χαμένο
και ρίχνουμε γι'αυτό το φταίξιμο σε σένα,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι,
αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,

Αν να προσμένεις το μπορείς
δίχως απο την προσμονή ετούτη ν'αποσταίνεις

ή
Αν και σε συκοφαντούν
εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,

ή
Αν και σε μισούν
το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μη δείχνεσαι πάρα πολύ καλός
κι ούτε με πάρα πολύ σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς
δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,

Αν να στοχάζεσαι μπορείς
δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,

Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρύσεις
και σε αυτούς τους δυο Αγύρτες όμοια να φερθείς,

Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια
που εσύ είχες ειπωμένη
απο πανούργους νοθεμένη
ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θωρείς όλα αυτά
όπου είχες τη ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν'αρχινάς
να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς
σ'ενα σωρό όλα εκείνα που'χεις κερδισμένα
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να τα χάσεις,
και κείθε που είχες ξεκινήσει
πάλι ν'αρχινήσεις
κι ούτε ποτέ μιλιά
για όσα έχασες να βγάλεις,

Αν το μπορείς
καρδιά και νεύρα
και μύωνες ν'αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε
κι ας είναι απο καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι
μόλο που τίποτα
δεν έχει μέσα σου απομείνει
εξόν απο τη θέληση
που τους μηνά: "Βαστάτε!"

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό
κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας
μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,

Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί
μπορούν να σε πληγώσουν,

Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν,
όμως πάρα πολύ κανένας,

Αν το μπορείς την ώρα
που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει
να κρατηθείς νηφάλιος
και τη γαλήνη σου την πρώτη
να ξανάβρεις,

δικιά σου τότε θα'ναι η Γη
κι όλα εκείνα που κατέχει,
και - ό.τι αξίζει πιο πολύ -
Αντρας σωστός
τότε θε να'σαι γιέ μου!


***

ΚίΠΛινγΚ - ΑΝ...

Two ways to tell the story

in the middle of the night i was sleeping sitting up,
when a doctor came to tell me, "enough is enough."
he brought me out into the hall
i could have sworn it was haunted
and told me something that i didn't know
that i wanted to hear:
that there was nothing that i could do to save you
the choir's gonna sing, and this thing is gonna kill you
something in my throat made my next words shake
and something in the wires made the light bulbs break
there was glass inside my feet and raining down from the ceiling
it opened up the scars that had just finished healing.
it tore apart the canyon running down your femur,
i thought that it was beautiful, it made me a believer
and as it opened i could hear you howling from your room
but i hid out in the hall until the hurricane blew
when i reappered and tried to give you something for the pain
you came to hating me again and just sang your refrain

you had a new dream, it was more like a nightmare
you were just a little kid, and they cut your hair
then they stuck you in machines, you came so close to dying
they should have listened, they thought that you were lying
daddy was an @sshole, he f@#ked you up
built the gears in your head, now he greases them up.
and no one paid attention when you just stopped eating.
eighty-seven pounds and this all bears repeating.

tell me when you think that we became so unhappy
wearing silver rings with nobody clapping
when we moved here together we were so disappointed
sleeping out of tune with our dreams disjointed
it killed me to see you getting always rejected
but i didn't mind the things you threw, the phones i deflected
i didn't mind you blaming me for your mistakes
i just held you in the doorframe through all of the earthquakes
but you packed up your clothes in that bag every night
and i would try to grab your ankles (what a pitiful sight.)
but after over a year, i stopped trying to stop you
from stomping out that door, coming back like you always do.
well no one's gonna fix it for us, no one can.
you say that, no one's gonna listen, and no one understands
so there's no open doors and there's no way to get through,
there's no other witnesses
just us two.

there's two people living in one small room
from your two half-families tearing at you
two ways to tell the story no one worries
two silver rings on our fingers in a hurry
two people talking inside your brain
two people believing that i'm the one to blame
two different voices coming out of your mouth
while i'm too cold to care and too sick to shout

you had a new dream, it was more like a nightmare.
you were just a little kid, and they cut your hair,
then they stuck you in machines, you came so close to dying.
they should have listened, they thought that you were lying.
daddy was an @sshole, he f@#ked you up
built the gears in your head, now he greases them up.
and no one paid attention when you just stopped eating.
eighty-seven pounds and this all bears repeating

The Antlers - Two

***

Cold & Fever

Επιβεβαίωση

Photo taken from:
http://tungusexplossyan.deviantart.com/art/Doors-and-Gates-011-112561668

Untitled

Απιστία...ολέ!

Λοιπόν, ταραταταμμμ...και μπαίνει Απροκάλυπτα η Ακατανόητη Αναλύοντας την Απιστία.
...κι επειδή παρασύρομαι εύκολα και θα βγω (σίγουρα) απο το θέμα που έχει ήδη συζητηθεί...το κάνω ξεχωριστό πόστ!

Απιστία...στερητικό 'α' και πίστη. Πίστη σε τί όμως?
Πίστη στο συναίσθημα?
Πίστη σε κάθε είδους ερωτικής φύσεως εκδήλωση...είτε αυτή περιέχει απλά φλερτ, σενάρια του μυαλού, οφθαλμόλουτρα, σεξ?
Πίστη στην απόφαση "είμαστε μαζί" - να, αφου το γράφουν και τα χαρτιά με τις υπογραφές μας?

Υπάρχει άνθρωπος που δεν υπήρξε ή δεν θα ξαναυπάρξει στη ζωή του άπιστος, με βάση όλα τα παραπάνω?
Αν ναι, κι αν όλο αυτό του βγαίνει δίχως να προσπαθεί να περιορίσει τον εαυτό του με νύχια και με δόντια, τότε του βγάζω το καπέλο και τον αποκαλώ...Εξωγήινο. :)

Οι περισσότεροι - για να μην πω όλοι - ορίζουμε την απιστία με την συνουσία με οποιονδήποτε άλλο άτομο, εκτός του συντρόφου...
( Απορία: απιστία στην φιλία δηλαδή τί σημαίνει? Η μήπως δεν υπάρχει? Η μήπως είναι η πιο βασική που πρέπει να οριστεί σε οποιαδήποτε σχέση? )

Αφού λοιπον, η απιστία συνδέεται κυρίως άμεσα με το σεξ...το παίρνω απο την ανάποδη και ρωτώ:
Είναι η συνουσία η καλύτερη και η μοναδική απόδειξη της αγάπης κι έχει τόσο μεγάλη αξία ώστε να υπάρχει μια ολόκληρη λέξη για την μη τήρησή της όπως πρέπει?

Διότι, συγνώμη κιόλας, αλλά...

...αν είναι η καλύτερη - ζήτω που καήκαμε - μπορώ να πω οτι πλέον είναι και η πιο εύκολη απόδειξη στον κόσμο - αγαπάτε αλλήλους κι ένα μεγάλο κρεβάτι όλοι -

...και αν είναι η μοναδική - ζήτω και ξανακαήκαμε - είναι η πιο δύσκολη απόδειξη στον κόσμο αν είναι να την περιορίσεις σε ένα και μόνο άτομο...αφού δεν σε γεμίζει τίποτα άλλο - είναι μοναδική είπαμε - για να παραμείνεις...χμμ...πιστός.

Κι έρχεται και η άποψη, οτι το σώμα του ο καθείς το κάνει ό.τι θέλει...και η σεξουαλική πράξη είναι μια ανάγκη...σαν την ούρηση ένα πράμα. Δεκτό, απλά στην ούρηση δεν παίζει και πολύ συναισθηματισμός - στο σεξ μπορεί να υπάρξει, μπορεί και όχι - , αλλά ούτε κάποια αναπαραγωγική λειτουργία, τόσο δυνατή που να μπορεί να περάσει (ελπίζουμε) τη σχέση στο επίπεδο της οικογένειας....

Τί θέλει να πει ο ποιητής? Χε, ως Ακατανόητη, έχω την τέλεια δικαιολογία. :p
...και προχωρώ το "Παρασκέφτομαι και γράφω"

Τα ένστικτα πάντα θα βράζουν...λίγο περισσότερο...λίγο λιγότερο...
Το όμορφο και ομορφότερο πάντα θα υπάρχει γύρω μας...λίγο συχνότερα...λίγο αραιώτερα...
Το σώμα πάντα θα αντιδρά...εγκεφαλικά και μη...
Για μένα, η πίστη όπως υπάρχει σαν λέξη, μπορεί να είναι απλά ένα ωραίο περιτύλιγμα με πρέπει και μη και μηδέν περιεχόμενο - το οποίο έχει γίνει πιο "ευέλικτο" για τις γυναίκες πια, σε σχέση με παλιότερα - διότι ως ζώα είμαστε παρορμητικά και χρειαζόμαστε κάτι να μας τραβά τα γκέμια. Σιγοντάρει και η λογική κάποιες φορές, και μπαίνει το φρένο που φέρνει την λεγόμενη ...Ισορροπία.

Το θέμα όμως είναι, όταν η "πίστη" ταυτίζεται με την "ηθική". Πολύ "τζιζ" λέξη...
Το τί είναι ηθικό για μένα, ίσως να μην είναι για σένα...και το τί είναι ηθικό για μένα μέσα απο τη σχέση μου με σένα, ίσως να μην είναι ίδιο με την προσωπική μου ηθική...
Πόσο θεϊκά εύπλαστες έννοιες...

Με καταλαβαίνεις?! Μπα, ε...

Διότι, αν καρδούλα μου, δεν μιλήσεις, μάθεις τον άνθρωπό σου να δεις σε τί είναι κι αυτός "πιστός", ποια γαμημένη ισορροπία να βρεις στη σχέση? Μόνο με τον εαυτό σου θα ισορροπήσεις...κι αυτός απο μόνος του θα προχωρήσει μετά απο λίγο...

Θα μου πεις...αν το συζητήσεις, θα προκαλέσεις αμφιβολίες...θα ταράξεις τα νερά...θα...!
Οπα, αλλά όποιος θέλει να παίξει κρυφτούλι, δεν θα ζητάει και τα σπασμένα μετά...
Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται τόσο πολύ, που όμως οι πεποιθήσεις τους χωρίζουν...αλλά τουλάχιστον είναι ξεκάθαροι απέναντι στον εαυτό τους και στον άλλον...

Και κλείνω το τρελό μου συνοθύλλευμα ιδεών με...
Δεν πιστεύω στην απιστία...παρα μόνο στην Αλλη ηθική, την Αγνοια και την Αδιαφορία!
ΤΕΛΟΣ :)

On cheating (a continuation of the post Dedicated to Alvanopoulos)

On cheating (a continuation of the post Dedicated to Alvanopoulos)
I know that I have been away from this blog for while. There are two main reasons for this: a)I had nothing important to say (write) and b) I am currently seating next to my boss. So my apologies for this and I reassure you that I intend to be more involved in the future.

While reading some of your posts (and by some I mean all except Θηριου, which hardly ever make any sense to the reader), I could not help noticing the short debate over the reasons why women cheat. Being very interested on the subject, as any male would be, I have my own opinion about this (of course I do).

I have to apologize in advance, but once more I will have to be caustic and judgmental. This time however, I will not pick on our romantic female co-bloger and wanderer in this little journey. This time it is Miss Drama Queen (DQ) that’s going to hear it. Why? Because simply all she wrote in this article about women, it is plain nonsense. And before you turn red and turn-off the PC or start writing your counter-attack just take 5 minutes and read. Since ING does not want to put my analytical skills to work, I have carefully examined your writing and came up with the following remarks.


Disclaimer
Before reading the rest of the document, please bear in mind that the comments are purely related to the post as posted and do not try to insult anyone. The writer understands that personal circumstances differ greatly per case and that some of the content which is criticized might be completely justified if those personal circumstances are taken into account. However, in this blog, we (I) do not give a F*** F**** about personal circumstances. Those who wish not being criticized should write their thoughts in their diary. (Which I m sure some of you have).


General Comments
I agree with Romfea (what a gay name btw), that what DQ wrote is just her own opinion. -And please don’t get me wrong here; I am sure that a lot of females will identify themselves with this line of reasoning. However this does not account for all women, just the insecure ones and shallow in feelings; the self-confident ones have different reasons to cheat-.
What DQ wrote is simply her own interpretation, her own reasoning, and a text full of easy-to-spot contradictions and misuse of words and concepts like love.

Like my esteemed colleague Nietzsche once said : “How can something derive from its opposite????” How can love be fake or shallow??? , how can you feel love from something ephemeral????
Then it is simply not love, but the illusion of love. And like my friend Sigmund Feud explains in his book The Future of an Illusion, such illusions are simply the product of a simple human need. The need to believe what is convenient to believe, simply to address some inherent complexes from its childhood. (Freud on religion)

Now let’s address each paragraph separately:
Paragraph two
Reading on the first paragraph one can immediately spot some words, which in combination with the rest of the text scream the need for attention and expose one’s insecurity. Words such as abandoned, rejected, unloved, which in combination with the simple fact that they guy just went on holidays should trigger the alarm bells, church bells and any other moving, sound-making bell existing ( if not completely destroy them !!!!!!!!). If you still did not get it, it’s a sign of insecurity and beyond reasonable possessive behavior.
Paragraph three
“Another part of women will realize that they too have to get their own interests”. What person in the 20th century writes this kind of sentence? HONEY WAKE THE F*** UP!!!! Women have had their own interests long time ago. If you were to hung up on your boyfriends and their interest and every time he went out you sat line the Penelope in the house (par. Two) that is your fault and only. (One could also simply say GET A LIFE!!!) And if you cannot watch a sunset without cheating on your boyfriend, then you re-affirm my first comments about your interpretation and misuse of the word love! (IF YOU LOVE AND TRUST SOMEONE, EVERYTIME YOU SEE THE SUN SETTING YOU ARE THINKING ABOUT THEM AND THE NEXT TIME YOU SEE THEM, NOT TRY TO LOOK FOR AN QUICK REPLACEMENT).

Paragraph four
Now that one is a real winner. Any paragraph that starts by claiming that women want less than men, is at the least foul. Not saying that men want less but they certainly don’t want more. And btw this more & less thing is very subjective. Are we talking here quantity (so number of wants), are we talking about depth (so how profound are the things one wants) etc, etc. So actually, I m not going to discuss this further since it makes no sense. What I would like to comment on is that if your men are not repeatedly there, that means that they don’t really want you. GET OVER IT. So look around for whatever you want cause probably deep down they don’t really care!!!!!


Paragraph five
OF course we want faithful women. Are we going to give them everything they want even if that compromises our wants and needs?? HELL NO!!! Why not??? BECAUSE THIS IS NOT LOVE EITHER HONEY. Love is about balancing needs and wants of two people. If the B**** is crazy, are we going to be stupid enough to give in to all her unreasonable requests?? Guess again!!!! (the answer of course is no)


Closing comments
At the end cheating is choice. Two very different women might get disappointed by the same things but they will react differently. If indeed love and romance is all you women want and need, the decent girl will just leave the guy that is not offering that. The indecent one will not, she will cheat until she finds a replacement because she is probably afraid to be alone……… (Same accounts for males of course)

Body...what a place to live in!

Δεν είχα ιδέα απο γιόγκα...
Αλλα η εμπειρία ήταν μοναδική...

Επικοινωνείς με το σώμα σου. Μαθαίνεις τις α-δυνατότητές του. Συστήνεσαι με την ισορροπία του.
Τεντώνεις το χέρι...σαν να επεκτείνεται πέρα απο εκεί που βλέπει το μάτι.
Διπλώνεις, ξεδιπλώνεις την σπονδυλική σου στήλη...
Στρίβεις τον κορμό σε παράξενες στάσεις...
Γνωρίζεις τις κλειδώσεις σου...
Κυνηγάς το άπιαστο...
Ακούς την ανάσα σου...την νοιώθεις να ανεβοκατεβαίνει απο το στομάχι...στο στήθος...στο στέρνο...στο λαιμό...στο πρόσωπο...Γεμίζεις!

Μετά απο λίγο (και πολύ πόνο :) )...σαν όλα σου τα σημεία να έχουν "ανοίξει"...
Μετά απο λίγο...σαν να έχεις μαλακώσει κάθε σου κομμάτι...
Ακόμα και οι σκέψεις γλυκαίνουν...
Σαν ύπνωση...

Μμμμ...όνειρα γλυκά!

More than words...

H μορφή του άντρα αγκαλιά με την κιθάρα του...
Μια τόσο αισθησιακή...τόσο οικεία εικόνα...

Eνας έφηβος μακρυμάλλης που έπαιζε Stairway to Heaven για να ηρεμήσει μια μικρή...
Ενας έρωτας που παρέσερνε το κορίτσι με Recuerdos de la Alhambra και Guns n´Roses...
Μία κρύα μέρα, γεμάτη Flamenco, κάπου στα ξένα...
Λόγια κλίμακες που μοιράστηκαν μέσα απο τηλέφωνα και κασσέτες...
Δίπλα απο θάλασσες...πάνω σε μοκέτες...
Κάθε στιγμή...οποιαδήποτε στιγμή...ήταν η τέλεια στιγμή...

"Σ'αρέσει?"
Μη σταματάς...Θέλω να σε κοιτώ...
Κι αν κουραστούν τα μάτια, θα με πάρει ο ύπνος δίπλα στους ήχους σου...
Θα γεμίσουν τα όνειρα από ό,τι λατρεύω μέσα απο εσένα...

Κιθάρες...
...ηλεκτρικές, ηλεκτροακουστικές, ακουστικές, κλασσικές...
Προέκταση του κορμιού σου...δάχτυλα που αγγίζουν δίχως αφή...
Μη σταματάς...Μη σταματήσεις ποτέ...

Είναι έρωτας...
...απο αυτούς που κρατούν για πάντα...

***

http://www.youtube.com/watch?v=6G7RIhpo8k0&feature=related

Την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω...

Memory Box

Αρκεί κάτι...ένα κάτι μικρό και ξαναζω κομμάτια του χθες.
Eπαναφέρω εικόνες και συναισθήματα σαν να τα έζησα στο τώρα μου.
Απο μικρή...πριν πέσω για στην αγκαλιά του Μορφέα, έφτιαχνα ιστορίες και με "προκαλούσα". Σα να ήθελα να κατευθύνω το όνειρο, ή να πειραματιστώ με το συναίσθημα...Εικόνες, πολλές εικόνες και μια κρυμμένη μαγεία που σε εκτοξεύει στο χρόνο και βλέπεις το ίδιο μέρος με μάτια διαφορετικά.

Το σπίτι της γιαγιάς και του παππού...ήταν από τις πρώτες "ανακαλύψεις".
Και τώρα οι αναμνήσεις...οι συνήθειες...τα θέλω...ξετυλίγονται σαν κουβάράκι, που φτιάχνει ένα πανέμορφο παιδικό μονοπάτι...

Οι πόρτες-πλακωτό-φεύγα του παππού, τα άπειρα χαρτιά με ζωγραφιές απο μίκυ μάους, παιδικά ποιήματα, ένα λαστιχάκι περασμένο σε δυο καρέκλες - έπαιζα μόνη σαν τις γάτες -, την τρέλα να σκαλίζω τα χώματα απο τα παρτέρια και να φτιάχνω καναλάκια μεταφέροντας κουβάδες νερό, τα σουβλάκια απο μυρμήγκια, το παγωτό με το γλυκό βύσσινο της γιαγιάς, τα σαλιγκάρια παντού στα χέρια, τα πλάθω-κουλουράκια, τα τεράστια φύλλα απλωμένα στο τραπέζι για τις πίτες, το χειμωνιάτικο δωμάτιο και το ξύλινο σκαμπουδάκι μπροστά απο μια τηλεόραση με ένα δοχείο παξιμάδια βοσσινάκη αγκαλιά και πολύ μα πολυυύ κεφαλοτύρι, η μεσημεριανή μπύρα στο ποτηράκι, η βανίλια υποβρύχιο, ένα ντουλάπι με καλούδια που λάτρευα να ανοίγω για να πάρω μια τζούρα - χαρακτηριστική μυρωδιά που μένει ακόμα, το πλυσταριό με τον αργαλειό, η αποθήκη με όλα τα λογής λαχανικά...γλυκά... πίτες, τα σκοτεινά πάνω δωμάτια γεμάτα υγρασία - πίστευα οτι "κρύβουν" κάτι και κρατούσα την αναπνοή μου μην και δεν ακούσω τους "ήχους", η σκάλα με τις ντομάτες και τα κρεμμύδια που έτριζε και γινόμουν λούης, η μικρή κόκκινοκίτρινη φυσαρμόνικα που την κρύβανε μέσα στα συρτάρια με τα πανιά και τις πετσέτες - περίεργο ψαχουλευτήρι, η τρύπα στο βαρέλι με τις τριανταφυλλιές απο το ποδήλατό- τρελή οδηγός απο τότε, το απωθημένο του διπλανού γυμνού κτιρίου που ήθελα να σκαρφαλώσω να το κάνω κρυψώνα, τα σαλαμίδια στους τοίχους, το πρώτο περήφανο βρακάκι - όχι πια μπειμπιλίνοοοο - που ηρωικά φώναζα στον πατέρα, η αποκάλυψη του τσιγάρου, ο επιτάφιος, οι παρελάσεις, οι πελαργοί του καμπαναριού, το σκαρφάλωμα των κεραμιδιών, οι μπριζόλες στο τζάκι, η ευαίσθητη γαρδένια, η ψάθινη σκούπα - ανάμεσα απο τα πόδια μια μικρή ξυπόλητη έπαιζε με τα νερά της βεράντας, το κρεμαστό ημερολόγιο με τις συνταγές και τις παροιμίες, τα αυγά μάτια με βούτυρο, ο ελληνικός καφές στο πιατάκι, το δάχτυλο στο τσιπουράκι, οι παστίλιες μέντα, οι θεόμαυρες πατούσες, οι γάτες τις γειτονιάς, ο μεγάλος μαρμάρινος νεροχύτης, ο μπουχαρής της κουζίνας, ο πλάστης σαμουράι, η τραγιάσκα του παππού, οι ασήκωτες κουβέρτες της γιαγιάς...και πόσα μα πόσα ακόμα...

Βάζει κρύο...καιρός για χουχουλιάσματα...και η μυρωδιά της "ζέστΑς" και του φρεσκομαγειρεμένου φαγητού με πάει στο τότε...
Ισως να πιστέψω οτι είναι Χριστούγεννα και να ψάξω κάτω απο το δέντρο μου το βράδυ...
Ισως να θέλω να αρχίσω να βάζω δώρα για άλλους...
Ισως οι προτεραιότητες συναγωνίζονται ποιά θα βγει πρώτη...

Γίνεται το λίγο ακόμη λίγο ακόμη πιο πολύ...

Ενα κομμάτι χαρτί ήταν μπλεγμένο στα χέρια της...
Το δίπλωνε...το άνοιγε...το τσάκιζε...το ίσιωνε...
Το μελάνι έγραψε "Σ'αγαπώ"...

Το διάβασε φωναχτά να το ακούσει...
Δάγκωσε τα χείλη της...κι έριξε το βλέμμα στην μωβ κουρτίνα...
Σκέπασε το παραθύρι...
Η νύχτα...της ανήκει πια...

"Στο είπα τόσες φορές...Αλλά τώρα θα μάθεις κι εσύ...
Πόσο πονά όταν πρέπει απλά να νοιώθεις την αγάπη...
Δίχως αποδείξεις...
Δίχως τίποτα..."

Τα χείλη σφραγίστηκαν...

Η φλόγα έκαιγε για ώρα...
...μια λέξη που έγινε στάχτη...

You keep on crying, baby...I'll bleed you dry!

Ενα κρύο απόγευμα σε ένα απίστευτα ζεστό σπίτι κυκλοφορώντας με τα αέρινά μου...

Ενα σαββατοκύριακο χαλαρό με ταινίες και κους κους με φίλους...

Ενα τριχωτό τέρας που εχασε την περηφάνια του μέσα απο μια άξαφνη επιθυμία της αφεντικίνας να δουλέψει τα ψαλίδια της.

Κάπου αλλού...εκεί που μερικοί νομίζουν οτι έχει πάντα καλοκαίρι...τα ΜΜΕ πιάνανε φωτιά...έτσι για αλλαγή! Αγχος...άγχος...Σιγά μην χάσω τον καιρό μου με δαύτους...
"Τί λένε οι ειδήσεις εκεί? Δεν ξέρω ."
"Στο ίντερνετ? Τί γράφουν? Δεν ξέρω."

Μπλε πράσινο πράσινο πράσινο μπλε μπλε μπλε πράσινο πράσινο...ενωθείτε να τελειώνουμε ρε μαλάκες φτιάξτε κι ένα σήμα τιρκουάζ να το φοράτε σαν σημαία στο βρακί σας κι αν βρεθείτε ποτέ Αμστερνταμ χτυπήστε κι ένα τατουάζ που ναι εφ'όρου ζωής γκαραντί. Κερασμένα!

"Πώς μιλάς έτσι ρε? Αυτούς τους ακούς και δεν ανέχεσαι εμένα? Οπα ρε...δεν ήξερα οτι έχω τέτοια δύναμη να σε ταρακουνήσω. Μη με συγχωράς αλλά μάθε οτι στον τόπο μου δεν μου μάθανε τρόπους...αλλα πώς να κοιτώ κώλους. Καλό τον έχεις. Πράσινο ή μπλε?"

Δεν ξέρω και μιλώ...
Γιατί όσοι μιλούν ξέρουν και δεν τους τα πιπιλίσανε...
Το ψάξανε...διαβάσανε...κάτσανε κάτω με πολλούς...αναλύσανε...είπανε απόψεις...μοιραστήκανε ιδέες...ονειρεύτηκαν πώς θέλουν τη ζωή τους...κι επιλέξανε!

Δεν ξέρω και μιλώ...
Δεν ξέρω να υποστηρίξω τίποτα και μιλώ...
Δεν ξέρω αν θα πω μαλακίες και πάλι μιλώ...
Κι αν μυρίζουν τα χνώτα μου είναι επειδή καιρό το'χα κλειστό...κι έβλεπα στα αντίπαλα στρατόπεδα να ποντάρονται στις τσόχες αισθήματα και συγγένειες!

Αύριο ξεκινάνε τα γράμματα να κόβουν βόλτες στη γειτονιά μου...και το μόνο που με νοιάζει είναι να μην έχω σκασμένα λάστιχα! Στην χείριστη...ποδαράκια...

Και την Δευτέρα...παρουσιάζω!
Το προϊόν που πιστεύουν οτι...ξέρω πιο καλά, είναι σαν δικό μου και θα μπορώ να πουλήσω καλύτερα...τον εαυτό μου!

If you have any questions, I am still here to answer... :-)
It's coming closer...

Dreaming a lighthouse...

.no name day.

Her green plastic watering can

For her fake Chinese rubber plant
In the fake plastic earth.
That she bought from a rubber man
In a town full of rubber plans
To get rid of itself.
It wears her out, it wears her out
It wears her out, it wears her out.

She lives with a broken man
A cracked polystyrene man
Who just crumbles and burns.
He used to do surgery
For girls in the eighties
But gravity always wins.
And it wears him out, it wears him out
It wears him out, it wears ...ut.

She looks like the real thing
She tastes like the real thing
My fake plastic love.
But I can't help the feeling
I could blow through the ceiling
If I just turn and run.
And it wears me out, it wears me out
It wears me out, it wears me out.

And if I could be who you wanted
If I could be who you wanted
All the time, all the time.
Oh, oh.

http://www.youtube.com/watch?v=pKd06s1LNik

Oceans of time...

There are no promises I keep

This bottle is not a pretty sight...

...και ποιός σου είπε οτι αποφάσισα!
Παίρνεις φόρα και πετάς ό.τι φλυαρεί τη σκέψη σου?
Πάλι εσένα σκέφτεσαι...όλα για σένα...όλα εσύ...
Εμένα πότε θα με βάλεις σε μια ξεχωριστή κορνίζα? Μια απλή χάρτινη κορνίζα...οτιδήποτε που μπορεί να κεντράρει μια εικόνα...
Δεν με νοιάζει αν με κρεμάσεις...αν με κοιτάς όταν θα σου λείπω...αν με στραβώνεις όταν νευριάζεις...Δεν με νοιάζει...
Και ξέρεις ποιός μου το μαθε αυτό? Κάποιος απο τα παλιά...

Κάποιος που, όταν άρχισα να βγάζω ρίζες, τον ξέχασα κάπου. Νομίζω, του είπα ψέματα...ναι...αλήθεια!
Γιατί ήταν δάσκαλος ο αδιάφορος ...κι αυτό θα τον έκανε περήφανο.
Να τον παρατήσω στο πουθενά και να σκέφτεται με καμάρι το δημιούργημά του.
"Δεν την ένοιαξε εν τέλει ρε...προχωρά μπροστά!"
Και τότε θα με αγαπούσε ακόμα πιο πολύ ή θα αγαπούσε τον εαυτό του ακόμα πιο πολύ, που θα με σκεφτόταν, χαρούμενη και με μάτια κάποιας μόνο με παρόν...

Και τώρα η σειρά σου. Mε αφαιρείς απο σκέψεις, εικόνες κι όνειρα. Aναρωτιέσαι...Τί αναρωτιέσαι?
Οταν, στο πάτωμα παρακαλούσα να με δεις και δεν μπορούσες. Τώρα, που είμαι στα σκαλιά, μου ζητάς...
Αλλά ακόμα και τώρα, πάλι εσύ! Οχι εγώ. Η δική σου θέληση!
Δεν με ακούς πια. Δεν θες να ακούς. Μη λες οτι από μόνη μου σιωπώ...

Επιστροφή σε Απουσία...

Λυγίζω...και μη με ρωτάς γιατί γαμώτο...πλησίασέ με...πάρε με αγκαλιά...νανούρισέ με...

Πόσο μου λείπει όλο αυτό...


"Δέσου με κάποιον, τόσο ώστε να μπορείς να τον αφήσεις μέσα σε 13 δευτερόλεπτα"
Η φάρα μου είναι ζώο αγέλης...με πολλές απαιτήσεις χωροχρόνου...
Δύσκολη φάρα. Δύσκολη, να την προσεγγίσεις. Δύσκολη, να την νοιώσεις...
Ακόμα πιο δύσκολη, να νοιώσει εκείνη κάτι για σένα...


Ζώο αγέλης...με χωροχρόνους...
...και ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι...οτι δεν θα σταματήσω ποτέ...
...και ο μοναδικός ίσως ορισμός του εαυτού μου είναι...οτι δεν θα σταματήσω ποτέ...


Είμαι στον χωροχρόνο μου...

...κι όταν νοιώθω να έρχεσαι, γελώ...

...άλλος ένας της αγέλης μου...

Αλλά...

Είμαι πάντα λάθος!

Heart beat

dReams In black oN white

...I know all the wrong words...

RE: Dedicated to Alvanopoulos

Three comments on your post sweety:

1. It's always wise to avoid generalizing based on your own experiences.

2. It's always wise to avoid generalizing based on your one beliefs.

3. Please don't blame everything on men. We both know it's not fair.

This is my version of the story. The past 20 years women became more independent in the modern Western society. 20 years ago, a woman was afraid to cheat on her husband because of a. the public outcry b. there was usually no way to survice (either financially or socially) without consequences. You wanna hear about 40 years ago? They would probably torture you in public and drag you in the streets of Edinburgh, calling you a "witch" and throwing all kinds of vegetables on you. Would you try to do this in Saudi Arabia, Iran or any other hardcore muslim country? Don't really think so.

The "place" of a woman was, anyway, placed more into the home than anywhere else some years ago. Cheating meant that a woman would lose her home. On the other, cheating for a man was just another capriccio. Home would lose it's man, and not the other way around.

Nowadays women have careers, their own bank account and Cosmopolitan. They don't really strive more for a family than for their own pleasure. That's a change. If you sum all this up together, you get your reason for starting cheating like hell. Women just don't care any more because they don't need it. In a way, they just seem to have waken up. And that's not necessarily bad.

But please stop the bulshit about attention, devotion, the time that we spend on you and all the ludicrous stuff included in your toilet magazines. It's really of no use. Just another way to get the attention back on you, with any way that this is possible. If you wanna fuck around, do it with an attidute. Don't blame any fucker for this, just to ease down you remorses. Do it because you wanna do it.

How many examples don't you have of women cheating on the "best guys"? Guys that only cared about their girls and nothing else. What's the excuse for those ones? How many times didn't a girl say "his extensive attention was pushing me very much and that led me to seeking for another man's heart"? Bulshit. Once you started cheating, fucking around and having fun... leave aside all the sentimental crap.

What's better? Pff. I like getting laid. But I also like the traditional kind of families. Don't really know. And don't really care...

Whatever makes you happy...whatever you want...

Δεν υπήρχαν πολλές επιλογές, διότι δεν ήταν σίγουρη για τίποτα. Ο.τι αισθανόταν μπορεί να άλλαζε με μιας. Αρκούσε ένα κάτι που θα την έπειθε για λίγο και θα ξυπνούσε πάλι τις αμφιβολίες.

Κάποια στιγμή έπρεπε να το σκιαγραφήσει έστω, για να ειναι πιο άνετη σε ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους ήταν πλέον αόριστες και χωρίς εξηγήσεις. Σε περίπτωση που δεν γίνει τίποτα το απίστευτα απρόσμενο, κάτι που θα την εξιτάρει, που θα μπορούσε να της γυρίσει το μυαλό ανάποδα- η νέα χρονιά θα την έβρισκε ως Κοπέλα Αναζητά Ξανά!

Ο κύκλος έκλεινε εδώ και καιρό, αλλά ποτέ δεν ήταν η σωστή στιγμή να το φωνάξει. Τώρα το βλέπει παντού, αλλά ακόμα να το παραδεχτεί. Τί την κρατά μακριά από αυτό που θέλει? Σε τί φυλά ακόμα τις ελπίδες της? Στο καλύτερο? Οχι. Στο διαφορετικό. Εκεί είναι η ανάγκη και παραμονεύει να εκραγεί. Στο σκέτο διαφορετικό? Οχι. Αλλά, ούτε εδώ ήξερε να απαντήσει. Το καλοκαίρι της έδειξε την διαφορά, αλλά και τότε υπήρχαν οι στιγμές που την έδιωχναν απο όσα συνέβαιναν γύρω της και ό.τι λαχταρούσε και ονειρευόταν τόσο καιρό, ξαφνικά φάνταζε τόσο απόμακρο και ξένο.

Δεν ξέρει πότε κ πού. Τα μεγάλα λόγια υπάρχουν για να ξεφουσκώνουν και να σε κάνουν, μετά απο την επακόλουθη επανάληψη, να ακούγεσαι με χαμηλή λεπτή φωνούλα στο βάθος της βουής συνωστισμένων δρόμων. Πρέπει να καταλάβει τα όριά της, αλλά όχι να τα αγγίξει, γιατί ο παρορμητισμός είναι ελαττωματικός σε αποφάσεις.

Η αλλαγή των δυο τελευταίων ψηφίων του έτους είναι σημαντική, αλλά πόσο ορθή ή ηλίθια είναι η αναμονή ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί το Γεια Χαρά πριν τα Ηδη-Κρόσσια γίνουν Πελτές και η καλύτερη στέγη το Οπου Να'Ναι!

Δεν θα πει "μακάρι τα πράματα να ήτανε αλλιώς". Για όλα υπάρχει κάποιος λόγος και ίσως σε αυτή την περίπτωσή το βήμα που τολμά στο μυαλό της, την οδηγήσει στην πλήρη αποτυχία. Ισως. Και κάποιοι θα φωνάξουν...Δεν πατάς πουθενά! Νατος ο δρόμος, εσύ γιατί λοξεύεις?

Αλλά, αν τα καταφέρει? Αν καταφέρει κάτι. Οχι αυτό που μπορούν να δουν οι άλλοι, αλλά αυτό που χρειάζεται? Αν εν τέλει, βρεί το νόημά του?
Τί έχει να χάσει? Ισορροπία, ασφάλεια, χρόνο...Ηδη, δεν έχει πολλά -και μάλλον τίποτα- από αυτά, κι απλά θα χάσει και την όποια επένδυση.

Κανείς δεν την περιμένει, συγκεκριμένοι στόχοι ζωής δεν υπάρχουν. Χρειάζεται τον εαυτό της πρώτα από όλα. Χρειάζεται να πιστεύει στην ειλικρίνεια της ανάγκης και ίσως μετά καταφέρει να την δικαιολογήσει κάπως. Θα μάθει με τον καιρό...γιατί δεν της αρέσουν οι ουρανοξύστες και τα γυαλιστερά παράθυρα...αλλά οι λερωμένες φούστες και τα σημαδεμένα γόνατα. Πού και πού θα φορέσει τα ψηλά της τακούνια, το κόκκινο μανό και τα βραχιόλια...μέχρι να θυμηθεί πόσο θέλει να είναι απλή και ξυπόλητη! Φυσικά και τα δύο. Κάποιο παντα νικάει στο παρατσάκ. Κάποιο σιγοβράζει. Κάποιο εκδηλώνεται. Αλλά με το στανιό, δεν γίνεται. Με το στανιό, δεν γίνεται!

Η λογική μίλησε. Η δουλειά όχι μόνο δεν της δίνει τίποτα πια, αλλά της κλέβει στιγμές που έχει ξεχάσει να νοιώθει. Και η ζωή είναι αρκετά μικρή κι εργένικη για να τη βάζει εις αναμονή...μέχρι αυτό το κάτι να έρθει, δίχως χείρα κίνει...

Για όση ουτοπία κατηγορήθηκε οτι ψάχνει, από την ίδια στάζει κάθε φορά λίγο άρωμα και στο τώρα της!
...και δεν είναι χαζό, αφού τον φτιάχνει τον μαγικό ζωμό να μην προσπαθήσει να τον γευτεί στ'αλήθεια?!

Αυτά είχε γράψει εδώ και καιρό. Τα διάβαζε συνέχεια...και ξανά και ξανά...Να βρει τα "λάθη", τα "μετέωρα"! Ενα-ένα...βήμα-βήμα...

Και η απόφαση παρουσιάστηκε ως λυπημένη κυρία που περπατούσε στη βροχή αγκαζέ με το κενό. Σταμάτησε κι έβγαλε απο την τσάντα της μια ομπρέλα. Την άνοιξε, καθάρισε όσο νερό μπορούσε απο πάνω της κι έκατσε στο παγκάκι να καπνίσει ένα ήρεμο τσιγαράκι. Τώρα όλα θα φανούν αλλιώς...πιο καθαρά...και ίσως καταφέρει να καταλάβει από πού έρχεται και προς τα πού πάει, και κυρίως, προς τα πού θέλει να πάει.

Τέτοια κενά είχαν έρθει και φύγει πολλές φορές...μόνα τους. Αυτό είχε το...διαφορετικό.
Πίσω απο την οθόνη, με τα δάχτυλα πάνω στα πλήκτρα...σιγή. Ειναι νωρίς να συμβιβαστεί με βροχές που δεν την συγκινούν και την κουράζουν. Είναι νωρίς να ελπίζει για λίγο ήλιο, μόνο στα Σαββατοκύριακα.
Ξεκίνησε με πειραματισμό και τον είχε πια ξεχάσει στην πορεία. Λάθος...

"Θα ήθελα να σας μιλήσω"
"Πες μου"
"Θέλω να ανοίξω την ομπρέλα μου, αλλά έρχεται Σαββατοκύριακο. Την Δευτέρα θα σας πω με σιγουριά."

Ηταν απλό εν τέλει.
Το μετά, το πότε και πού...θα το δεί όταν στεγνώσει...κι αυτό θέλει λίγο χρόνο και θα τον διεκδικήσει!


Υ.Γ. ...στις κλασσικές παρουσιάσεις, στο τέλος δέχονται ερωτήσεις. Σε αυτή, οι κανόνες καταρρίπτονται με την δικαιολογία της υπηκοότητάς της! :)

Don´t leave home...I´m coming!

Το καλοκαιράκι είναι εδώ...ή μάλλον εκεί...
Θα μου πεις...εποχή είναι! Κι εφόσον το εδώ με το εκεί δεν είναι δα και τόσο μακρυά...θα πρεπε να ναι το ίδιο!
Να όμως που δεν είναι...
Για αυτό και ο τόπος αδειάζει...για να γεμίσει εκεί ...που υπάρχει ήλιος, θάλασσα, φραπέδες, μοχίτος, τσίπουρα, χταποδάκια, σαλάτες, σούβλες...
Και το δέρμα έχει διψάσει πολυ...για χρώμα...ιδρώτα...νερό κι αλάτι...φροντίδα μανούλας...κι αγκαλιές αγαπημενων...

Κάμποσοι νοματαίοι το λεπον, ξεκινούν με αεροπλάνα για να βρεθούν όλα μαζί τρελαμένα
...κάπου βόρεια...με θάλασσα...



και τον Αη Γιώργη να μας φυλάει σαν μικρή οικογένεια.


Θα ξεχαστούμε και θα ξεχάσουμε...
...και θα συνεχίσουμε με βαρκούλα για μαγικά νησιά με φάρους και ξωκλήσια...


...και αργότερα, καθώς θα διαβαίνουμε προς το νότο...προς στην πόλη που αγαπούμε και μισούμε...θα πιούμε έναν καφέ...ίσως και δύο...


...να στάξει μια στάλα στο στόμα...μέχρι το ταχύπλοο της καρδιάς να σαλπάρει για εδώ...



...θα το ζήσουμε όπως έρθει κι όπως βγει...
...και μερικοί θα συνεχίσουν το ταξίδι χωριστά...

για λίγο πιο ανατολικά να μασήσουνε μαστίχες...


για να ανακαλύψουν σπίτια νερού και πάρτυ...


για λίγο πιο βόρεια να απλώσουν το χίπικο στυλ τους...



για λίγο περισσότερο μητρική αγάπη κι έρωτα...



για λίγο περισσότερο θεό μαζί τους και πάλι...


για να ανέβουνε γιοφύρια των παιδικών τους χρόνων...


για να βρούν τον ρομαντισμό της άγριας φύσης...


για να μοιραστούν μοναχικές στιγμές με φίλους...


για να ξαναζήσουν φοιτητές...



...και γεμάτοι...φουσκωμένοι απο γεύση...χρώμα...αγάπη...ζεστασιά...παιδική ανεμελιά...
να γυρίσουν...
Eκεί, που όλες αυτές εικόνες ήταν η αρχή, η λαχτάρα...το αντίστροφο ανυπόμονο τικ τακ της σκέψης τους...


Στο κανάλι πουγεμίζει και στερεύει και γεμίζει και...



Καλό μας καλοκαίρι... :-)