Can't stop what is on its way

Το παραδέχομαι...

Ανάμεσα σε όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν είμαι πάνω στη ζυγαριά, αρνούμενη να γίνω η ζυγαριά η ίδια.

Εκούσια τοποθετημένη σε μια εναλλακτικότητα με μάτια μισόκλειστα κι ανώριμα εγκλωβισμένη σε αυτή, όταν το λογικό έχει μοναδική κατεύθυνση.

Μια αντίδραση, που αλλάζει μαζί μου. Με μορφή σκληρή στην πραγματική ροή, η οποία σαν κύμα, σκάει ξανά και ξανά πάνω στο βράχο της και ταυτόχρονα, αφύσικα ελαστική στο άπιαστο, μέσα απο το οποίο ξεπηδάνε παράλληλες θάλασσες και κολυμπά η ελπίδα, που χιλιοναυαγεί απο την ίδια μου δύναμη να στερεύω το ανύπαρκτο.

Πουλώντας κι αγοράζοντας το γέλιο και το δάκρυ στην ίδια ακριβώς τιμή και συνεχίζοντας αφοσιωμένη, για όλο και μεγαλύτερα βάθη και ύψη.

Μια απόλυτα ισορροπημένη σχιζοφρενής σε έναν απαραίτητο και θεμητό περιορισμό αλληλεπίδρασης με τους γύρω της, χωρίς τους οποίους όμως, δεν θα είχε καμία πιθανότητα να ανακαλύψει νέους ορίζοντες.

Αν αυτά είναι λόγια του μυαλού, αυτά μάλλον περιμένατε απο μένα. Να βλέπω την πλημμυρίδα και την άμπτωτη στο ίδιο μονοπάτι.

Το παραδέχομαι.

Σε πρώτο πρόσωπο. Χωρίς καμία επιπλέον τελεία.

Η πορεία περπατείται και η συνήθεια της απάτης προδίδεται. Δεν υπάρχει φως ή σκοτάδι. Για πρώτη φορά δεν υπάρχει καμία εικόνα, καμία γεύση, καμία υφή, καμία μυρωδιά, κανένας ήχος. Κι αυτό το κείμενο, είναι το τελευταίο που μοιράζομαι.

Το πείραμα έλαβε τέλος. Αποτέλεσμα μηδέν, σε μια φανταστική εξίσωση που ήταν αληθινή ανισότητα.

Γεια χαρά.

...from and to the source...

Loreena writes about this song:

December 17, 1995, Trans-Siberian Railway:
It is now Day 5 on this train journey across wintry Siberia. Travelling alone, it is strange not to be able to have a conversation with anyone, but one learns how much can be conveyed through actions, body language, a look in the eye... I saw some men on the platform today and one resembled my father. He had reddish hair and a long, very Celtic-looking face I would have expected to see in Ireland, not Russia... I am reminded again of the Celtic exhibition in Venice and the suggestion that the Celts may have originated in the Russian steppes. Perhaps the love of horses which began there is the very same that can be seen in County Kildare today.

December 18, 1995, Trans-Siberian Railway:
Dante's The Devine Comedy keeps running through my mind as I gaze out at the landscape passing before me, thinking of the people who inhabit it and how they share this human condition... Are we helping or hurting each other?... How has the West come to this place of transition? Honourably? What are we bringing them? What are their expectations? Are our lives really what they imagine? We always want to believe there is a place better than our own...

When the dark wood fell before me

And all the paths were overgrown

When the priests of pride say there is no other way

I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see

Though you came to me in the night

When the dawn seemed forever lost

You showed me your love in the light of the stars

Cast your eyes on the ocean

Cast your soul to the sea

When the dark night seems endless

Please remember me

Then the mountain rose before me

By the deep well of desire

From the fountain of forgiveness

Beyond the ice and the fire

Though we share this humble path, alone

How fragile is the heart

Oh give these clay feet wings to fly

To touch the face of the stars

Breathe life into this feeble heart

Lift this mortal veil of fear

Take these crumbled hopes, etched with tears

We'll rise above these earthly cares

Please remember me

Please remember me...

The unspeakable visions of the individual

Απόκλιση

#included < Nuts.Hell >

Σηκώνεσαι.

Ξεκινάς να ντύνεσαι...

Βάζεις φακούς, κοιτάζεσαι.

Κλειδιά, τσάντα, γάντια, καπέλο.

Δεν μπορείς να φύγεις.

Λάθος.

Τώρα είναι που μπορείς να φύγεις. Mόνο τώρα!

Είναι το πιο εύκολο στον κόσμο.

Ανοίγεις την πόρτα.

Κάνεις ένα βήμα πίσω και την αφήνεις να ξανακλείσει...μόνη της.

Ο ιδρώτας δεν κρύβεται και πρέπει να αφαιρέσεις κάποιο ρούχο.

Σε περιμένουν?

"Δεν θυμάμαι.Με περιμένουν?"

"Δεν έχω πει σε κανέναν τίποτα."

Ο παλμός σου κάτι θέλει να πει.

Τα μάτια σου σε κοιτάνε παράξενα.

Τα χέρια σου έχουν σκάσει.

Τα νύχια σου είναι μισοφαγωμένα.

Και αυτή η λεπτή γραμμή στο πρόσωπο, έχει βαθύνει ακόμη πιο πολύ.

"Διψάω."

Βάζεις μουσική να παίζει. Βγάζεις το ρολόι σου.

Και τώρα?

"Κάποτε ήταν και το πριν. Κάποτε ήταν και το μετά. "

"Ψέμματα."

Αναρωτιέσαι.

Κάτι.

Αναρωτιέσαι.

Μουσική.

sHe came, sHe stayed, sHe fell.

Final touch (in the) hidden agenda.

Isn't it something? Nothingman.

How could I know, how should I feel.

Μην σκέφτεσαι.Μην γράφεις.Μην ακούς.Μη μιλάς.Μη ρωτάς.

Πληροφορίες περνούν κι αφήνουν γραμμές που εξαφανίζονται στο επόμενο κλείσιμο των βλεφάρων.

Τσιφ τσαφ.

Το χεις ξαναζήσει, έτσι δεν είναι?

"Διψάω, ρε συ"

Inertia creeps. Μoving up slowly.

Τικ.Τακ. Τικ.Τακ. Τικ.Τακ............................................

................................................................................

Inertia keeps.

Μέσα σου.Μέσα μου.

Ξύπνα, γαμώτο.

Photo taken from:

DeviantArt

.from.the.passenger.seat.

Κάποιοι αντιμετωπίζουν τον βράχο...κατάματα.

Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.

Επικοινωνία με ο,τι σε περιβάλλει.

Το σώμα σε πόζα υπομονετικής κίνησης, με όλα τα νεύρα και τους μύες τεντωμένους.

Κουράζεσαι καθόλου?

Μπορεί το βουνό να βουλιάξει στη γη ή στα αλήθεια εσύ ανεβαίνεις μόνος?

Θέλω να σε ακολουθήσω.

Θέλω να μου μάθεις...να μου δείξεις...

Αντιγράφω τις κινήσεις σου, αλλά σίγουρα θα ξέρεις πως, κάθε πέτρα αντιδρά αλλιώς.

Σιγά σιγά κι όλο και πιο ψηλά.

Θέλω να σε φτάσω.

Να βρεθούμε κάτω απο το ίδιο ύψος.

Να δούμε τί κρύβεται απο πίσω.

Δεν σου είπα, αλλά δύσκολα θα καταλάβαινες οτι...

...χθές, η νύχτα κουβαλούσε δυο φεγγάρια.

Βρήκα τη μέση της και κάθισα μπροστά τους.

Ηταν τότε, που θα σε άκουγα να λες...

"Σήμερα, όλοι οι πλανήτες έρχονται πιο κοντά. Αυτή τη στιγμή, είναι στην κοντινότερή τους απόσταση...μαζί...μπορούμε να δούμε πέρα απο την γαλαξιακή ομίχλη...και με γυμνά μάτια."

Ηταν τώρα, που θα σε ρωτούσα...είναι ό.τι βλέπω ή ό.τι θέλω να βλέπω?

Στέκεσαι μπροστά μου, ανάβεις το τσιγάρο...και χαμογελάς.

Είναι το τελευταίο?

Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.

Και θα'ταν ασήμαντο αν υπάρχεις.

Οταν όλα γύρω φέρονται όπως - αν - υπήρχαν.

Γυμνά ματια σε γυμνό βράχο.

Μια επιλεκτική αντανάκλαση δεν είναι ψέμα.

Καταλαμβάνει απλώς, άλλη μια θέση στο χώρο.

Κι ό,τι πλάθεται σ'ακολουθεί...ή το ακολουθείς?

Πότε γυαλίζει η πέτρα?

Και οι αναμνήσεις πέσαν στα κανάλια.

Κόπηκαν τα σχοινια, και κράτησα μόνο...

Μπορεί ο βράχος να μεγαλώσει ή στα αλήθεια γλιστράω?

Κουράστηκα καθόλου?

Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.

Και τα χέρια.

Και τα πόδια.

Και τα μάτια.

Το σώμα, ξέρναγε όλη νύχτα σε μια γυάλινη στάση, προκαλώντας αηδία στους περαστικούς, που ρωτούσαν...τί συμβαίνει.

...κι απαντούσες:

"Δεν με πιστεύει πια."

Wanna do right...but not right now

Ενα μώβ κοχύλι σφηνώθηκε ανάμεσα στο ξύλο.

"Λες να το βρούνε?"

"Μπα, ποιός θα θελήσει να ψάξει τόσο ψηλά!"

Κάποτε, λέξεις χαράζονταν στους έξω τοίχους, ώστε μόνο ο καιρός να μπορέσει να τις ξεθωριάσει. Τώρα όμως, ήταν διαφορετικά. Ο χώρος είχε ρουφήξει έντονες στιγμές... μυρωδιές... αναμνήσεις... συναισθήματα...εκείνη.

Το κοχυλάκι, που κάποτε κρεμιόταν μπροστά απο τον καθρέφτη, ζήτησε το πόστο του...κάπου ψηλά...για να ακούει τη βροχή και τον αέρα.

Ψηλά, εκεί που τα μάτια φτιάχνανε ιστορίες και αστέρια φώτιζαν τον μικρό τους ουρανό.

Εκεί...που όλα ήταν σιωπή και ήχος μαζί!

Photo taken from:

Deviant Art