Always and Forever...

"Αγαπημένη

Προσπαθώ εδώ και καιρό, να στείλω το γράμμα που αποκαλύπτει το μικρό μου μυστικό.Οπως και να το γράψω όμως, στο τέλος, είναι πάντα λάθος. Τα σχέδιά μου αποδεικνύονται αδύναμα να το πολεμήσουν και εγώ, μικρός ήρωας, με ένα τόξο κι ένα ζωνάρι φορτωμένο με κέρινα στιλέτα που μαιμούδες αυτού του τόπου κλέβουν και ζογκλερίζουν στις πλατείες.

Πότε πότε είμαι εκεί τριγύρω, παραλλαγμένος, ανάμεσά τους και πεπεισμένος ότι η υποκρισία μου θα τους πείσει. Μεθω και γιορτάζω με αυτούς που περιγελούν και χλευάζουν και ακολουθώ με μάτια υπνωτισμένου τα ιπτάμενά μου όπλα, να φλογίζουν τα δήθεν γελαστά πρόσωπά τους. Αξιοι μιας παραμόρφωσης που ρυτιδιάζει, που αν τους το μαρτυρούσαν θα αποκτούσαν σκλάβους έκφρασης για να παραμείνουν ανέγγιχτοι στην ομορφάδα τους.

Ερχονται φορές που παραλύω και ζωύφια σκαρφαλώνουν το πόδι που τολμά να κάνει το νοερό βήμα. Αλλά, η μυστική μου πυξίδα συνεχίζει να δείχνει στα όρια της γραμμής, του ορίζοντα των γεγονότων. Εκεί που το φώς λυγίζει, στο σημείο που δεν έχει επιστροφή, στην μοναδικότητα. Κι εσύ εκεί, εσύ, μια μαύρη τρύπα, που ελκύει την πρωτόγονή μου ενέργεια.

Η εποχή μου, δεν επιτρέπει ρομαντισμούς, καλή μου.
Καταδικάζει τα φθηνά ένστικτα και εξυψώνει την εικόνα. Πλημμυρίζει τους ουρανούς και προσφέρει στέγες. Βαφτίζει το μέλλον και αποτάσσεται την ερμηνεία του. Και ενώ οι δείκτες προχωρούν με την ίδια αίσθηση, το χέρι μαθαίνει να ακολουθεί το φως, και σ'αγγίζει -για πάντα.

Για πάντα. Τη λέξη που το στόμα ακόμα δεν έχει τολμίσει να ξεστομίσει. Για καμία, που στην αρχή εμφανιζόταν σαν λύτρωση, για να κάνει στο τέλος της, ακόμα πιο έντονο τον εθισμό μου σε σένα. Προσκυνητής για όλα όσα με έμαθες να νοιώθω, μαγεμένος με όσα ανακαλύπτω ακόμα μέσα σου, καταδικασμένος να σε αναζητώ.

Σε λαχταρώ. Με υπερβολή! Με αυτή, που απαγορεύει στο συναίσθημα να συμβιβαστεί και κάνει την ψευδαίσθηση λατρεία."