Whatever makes you happy...whatever you want...

Δεν υπήρχαν πολλές επιλογές, διότι δεν ήταν σίγουρη για τίποτα. Ο.τι αισθανόταν μπορεί να άλλαζε με μιας. Αρκούσε ένα κάτι που θα την έπειθε για λίγο και θα ξυπνούσε πάλι τις αμφιβολίες.

Κάποια στιγμή έπρεπε να το σκιαγραφήσει έστω, για να ειναι πιο άνετη σε ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους ήταν πλέον αόριστες και χωρίς εξηγήσεις. Σε περίπτωση που δεν γίνει τίποτα το απίστευτα απρόσμενο, κάτι που θα την εξιτάρει, που θα μπορούσε να της γυρίσει το μυαλό ανάποδα- η νέα χρονιά θα την έβρισκε ως Κοπέλα Αναζητά Ξανά!

Ο κύκλος έκλεινε εδώ και καιρό, αλλά ποτέ δεν ήταν η σωστή στιγμή να το φωνάξει. Τώρα το βλέπει παντού, αλλά ακόμα να το παραδεχτεί. Τί την κρατά μακριά από αυτό που θέλει? Σε τί φυλά ακόμα τις ελπίδες της? Στο καλύτερο? Οχι. Στο διαφορετικό. Εκεί είναι η ανάγκη και παραμονεύει να εκραγεί. Στο σκέτο διαφορετικό? Οχι. Αλλά, ούτε εδώ ήξερε να απαντήσει. Το καλοκαίρι της έδειξε την διαφορά, αλλά και τότε υπήρχαν οι στιγμές που την έδιωχναν απο όσα συνέβαιναν γύρω της και ό.τι λαχταρούσε και ονειρευόταν τόσο καιρό, ξαφνικά φάνταζε τόσο απόμακρο και ξένο.

Δεν ξέρει πότε κ πού. Τα μεγάλα λόγια υπάρχουν για να ξεφουσκώνουν και να σε κάνουν, μετά απο την επακόλουθη επανάληψη, να ακούγεσαι με χαμηλή λεπτή φωνούλα στο βάθος της βουής συνωστισμένων δρόμων. Πρέπει να καταλάβει τα όριά της, αλλά όχι να τα αγγίξει, γιατί ο παρορμητισμός είναι ελαττωματικός σε αποφάσεις.

Η αλλαγή των δυο τελευταίων ψηφίων του έτους είναι σημαντική, αλλά πόσο ορθή ή ηλίθια είναι η αναμονή ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί το Γεια Χαρά πριν τα Ηδη-Κρόσσια γίνουν Πελτές και η καλύτερη στέγη το Οπου Να'Ναι!

Δεν θα πει "μακάρι τα πράματα να ήτανε αλλιώς". Για όλα υπάρχει κάποιος λόγος και ίσως σε αυτή την περίπτωσή το βήμα που τολμά στο μυαλό της, την οδηγήσει στην πλήρη αποτυχία. Ισως. Και κάποιοι θα φωνάξουν...Δεν πατάς πουθενά! Νατος ο δρόμος, εσύ γιατί λοξεύεις?

Αλλά, αν τα καταφέρει? Αν καταφέρει κάτι. Οχι αυτό που μπορούν να δουν οι άλλοι, αλλά αυτό που χρειάζεται? Αν εν τέλει, βρεί το νόημά του?
Τί έχει να χάσει? Ισορροπία, ασφάλεια, χρόνο...Ηδη, δεν έχει πολλά -και μάλλον τίποτα- από αυτά, κι απλά θα χάσει και την όποια επένδυση.

Κανείς δεν την περιμένει, συγκεκριμένοι στόχοι ζωής δεν υπάρχουν. Χρειάζεται τον εαυτό της πρώτα από όλα. Χρειάζεται να πιστεύει στην ειλικρίνεια της ανάγκης και ίσως μετά καταφέρει να την δικαιολογήσει κάπως. Θα μάθει με τον καιρό...γιατί δεν της αρέσουν οι ουρανοξύστες και τα γυαλιστερά παράθυρα...αλλά οι λερωμένες φούστες και τα σημαδεμένα γόνατα. Πού και πού θα φορέσει τα ψηλά της τακούνια, το κόκκινο μανό και τα βραχιόλια...μέχρι να θυμηθεί πόσο θέλει να είναι απλή και ξυπόλητη! Φυσικά και τα δύο. Κάποιο παντα νικάει στο παρατσάκ. Κάποιο σιγοβράζει. Κάποιο εκδηλώνεται. Αλλά με το στανιό, δεν γίνεται. Με το στανιό, δεν γίνεται!

Η λογική μίλησε. Η δουλειά όχι μόνο δεν της δίνει τίποτα πια, αλλά της κλέβει στιγμές που έχει ξεχάσει να νοιώθει. Και η ζωή είναι αρκετά μικρή κι εργένικη για να τη βάζει εις αναμονή...μέχρι αυτό το κάτι να έρθει, δίχως χείρα κίνει...

Για όση ουτοπία κατηγορήθηκε οτι ψάχνει, από την ίδια στάζει κάθε φορά λίγο άρωμα και στο τώρα της!
...και δεν είναι χαζό, αφού τον φτιάχνει τον μαγικό ζωμό να μην προσπαθήσει να τον γευτεί στ'αλήθεια?!

Αυτά είχε γράψει εδώ και καιρό. Τα διάβαζε συνέχεια...και ξανά και ξανά...Να βρει τα "λάθη", τα "μετέωρα"! Ενα-ένα...βήμα-βήμα...

Και η απόφαση παρουσιάστηκε ως λυπημένη κυρία που περπατούσε στη βροχή αγκαζέ με το κενό. Σταμάτησε κι έβγαλε απο την τσάντα της μια ομπρέλα. Την άνοιξε, καθάρισε όσο νερό μπορούσε απο πάνω της κι έκατσε στο παγκάκι να καπνίσει ένα ήρεμο τσιγαράκι. Τώρα όλα θα φανούν αλλιώς...πιο καθαρά...και ίσως καταφέρει να καταλάβει από πού έρχεται και προς τα πού πάει, και κυρίως, προς τα πού θέλει να πάει.

Τέτοια κενά είχαν έρθει και φύγει πολλές φορές...μόνα τους. Αυτό είχε το...διαφορετικό.
Πίσω απο την οθόνη, με τα δάχτυλα πάνω στα πλήκτρα...σιγή. Ειναι νωρίς να συμβιβαστεί με βροχές που δεν την συγκινούν και την κουράζουν. Είναι νωρίς να ελπίζει για λίγο ήλιο, μόνο στα Σαββατοκύριακα.
Ξεκίνησε με πειραματισμό και τον είχε πια ξεχάσει στην πορεία. Λάθος...

"Θα ήθελα να σας μιλήσω"
"Πες μου"
"Θέλω να ανοίξω την ομπρέλα μου, αλλά έρχεται Σαββατοκύριακο. Την Δευτέρα θα σας πω με σιγουριά."

Ηταν απλό εν τέλει.
Το μετά, το πότε και πού...θα το δεί όταν στεγνώσει...κι αυτό θέλει λίγο χρόνο και θα τον διεκδικήσει!


Υ.Γ. ...στις κλασσικές παρουσιάσεις, στο τέλος δέχονται ερωτήσεις. Σε αυτή, οι κανόνες καταρρίπτονται με την δικαιολογία της υπηκοότητάς της! :)