Το παραδέχομαι...
Ανάμεσα σε όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν είμαι πάνω στη ζυγαριά, αρνούμενη να γίνω η ζυγαριά η ίδια.
Εκούσια τοποθετημένη σε μια εναλλακτικότητα με μάτια μισόκλειστα κι ανώριμα εγκλωβισμένη σε αυτή, όταν το λογικό έχει μοναδική κατεύθυνση.
Μια αντίδραση, που αλλάζει μαζί μου. Με μορφή σκληρή στην πραγματική ροή, η οποία σαν κύμα, σκάει ξανά και ξανά πάνω στο βράχο της και ταυτόχρονα, αφύσικα ελαστική στο άπιαστο, μέσα απο το οποίο ξεπηδάνε παράλληλες θάλασσες και κολυμπά η ελπίδα, που χιλιοναυαγεί απο την ίδια μου δύναμη να στερεύω το ανύπαρκτο.
Πουλώντας κι αγοράζοντας το γέλιο και το δάκρυ στην ίδια ακριβώς τιμή και συνεχίζοντας αφοσιωμένη, για όλο και μεγαλύτερα βάθη και ύψη.
Μια απόλυτα ισορροπημένη σχιζοφρενής σε έναν απαραίτητο και θεμητό περιορισμό αλληλεπίδρασης με τους γύρω της, χωρίς τους οποίους όμως, δεν θα είχε καμία πιθανότητα να ανακαλύψει νέους ορίζοντες.
Αν αυτά είναι λόγια του μυαλού, αυτά μάλλον περιμένατε απο μένα. Να βλέπω την πλημμυρίδα και την άμπτωτη στο ίδιο μονοπάτι.
Το παραδέχομαι.
Σε πρώτο πρόσωπο. Χωρίς καμία επιπλέον τελεία.
Η πορεία περπατείται και η συνήθεια της απάτης προδίδεται. Δεν υπάρχει φως ή σκοτάδι. Για πρώτη φορά δεν υπάρχει καμία εικόνα, καμία γεύση, καμία υφή, καμία μυρωδιά, κανένας ήχος. Κι αυτό το κείμενο, είναι το τελευταίο που μοιράζομαι.
Το πείραμα έλαβε τέλος. Αποτέλεσμα μηδέν, σε μια φανταστική εξίσωση που ήταν αληθινή ανισότητα.
Γεια χαρά.
No comments:
Post a Comment