Κάποιοι αντιμετωπίζουν τον βράχο...κατάματα.
Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.
Επικοινωνία με ο,τι σε περιβάλλει.
Το σώμα σε πόζα υπομονετικής κίνησης, με όλα τα νεύρα και τους μύες τεντωμένους.
Κουράζεσαι καθόλου?
Μπορεί το βουνό να βουλιάξει στη γη ή στα αλήθεια εσύ ανεβαίνεις μόνος?
Θέλω να σε ακολουθήσω.
Θέλω να μου μάθεις...να μου δείξεις...
Αντιγράφω τις κινήσεις σου, αλλά σίγουρα θα ξέρεις πως, κάθε πέτρα αντιδρά αλλιώς.
Σιγά σιγά κι όλο και πιο ψηλά.
Θέλω να σε φτάσω.
Να βρεθούμε κάτω απο το ίδιο ύψος.
Να δούμε τί κρύβεται απο πίσω.
Δεν σου είπα, αλλά δύσκολα θα καταλάβαινες οτι...
...χθές, η νύχτα κουβαλούσε δυο φεγγάρια.
Βρήκα τη μέση της και κάθισα μπροστά τους.
Ηταν τότε, που θα σε άκουγα να λες...
"Σήμερα, όλοι οι πλανήτες έρχονται πιο κοντά. Αυτή τη στιγμή, είναι στην κοντινότερή τους απόσταση...μαζί...μπορούμε να δούμε πέρα απο την γαλαξιακή ομίχλη...και με γυμνά μάτια."
Ηταν τώρα, που θα σε ρωτούσα...είναι ό.τι βλέπω ή ό.τι θέλω να βλέπω?
Στέκεσαι μπροστά μου, ανάβεις το τσιγάρο...και χαμογελάς.
Είναι το τελευταίο?
Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.
Και θα'ταν ασήμαντο αν υπάρχεις.
Οταν όλα γύρω φέρονται όπως - αν - υπήρχαν.
Γυμνά ματια σε γυμνό βράχο.
Μια επιλεκτική αντανάκλαση δεν είναι ψέμα.
Καταλαμβάνει απλώς, άλλη μια θέση στο χώρο.
Κι ό,τι πλάθεται σ'ακολουθεί...ή το ακολουθείς?
Πότε γυαλίζει η πέτρα?
Και οι αναμνήσεις πέσαν στα κανάλια.
Κόπηκαν τα σχοινια, και κράτησα μόνο...
Μπορεί ο βράχος να μεγαλώσει ή στα αλήθεια γλιστράω?
Κουράστηκα καθόλου?
Το μυαλό αδειάζει κάθε ασήμαντη σκέψη.
Και τα χέρια.
Και τα πόδια.
Και τα μάτια.
Το σώμα, ξέρναγε όλη νύχτα σε μια γυάλινη στάση, προκαλώντας αηδία στους περαστικούς, που ρωτούσαν...τί συμβαίνει.
...κι απαντούσες:
"Δεν με πιστεύει πια."
No comments:
Post a Comment