Σηκώνεσαι.
Ξεκινάς να ντύνεσαι...
Βάζεις φακούς, κοιτάζεσαι.
Κλειδιά, τσάντα, γάντια, καπέλο.
Δεν μπορείς να φύγεις.
Λάθος.
Τώρα είναι που μπορείς να φύγεις. Mόνο τώρα!
Είναι το πιο εύκολο στον κόσμο.
Ανοίγεις την πόρτα.
Κάνεις ένα βήμα πίσω και την αφήνεις να ξανακλείσει...μόνη της.
Ο ιδρώτας δεν κρύβεται και πρέπει να αφαιρέσεις κάποιο ρούχο.
Σε περιμένουν?
"Δεν θυμάμαι.Με περιμένουν?"
"Δεν έχω πει σε κανέναν τίποτα."
Ο παλμός σου κάτι θέλει να πει.
Τα μάτια σου σε κοιτάνε παράξενα.
Τα χέρια σου έχουν σκάσει.
Τα νύχια σου είναι μισοφαγωμένα.
Και αυτή η λεπτή γραμμή στο πρόσωπο, έχει βαθύνει ακόμη πιο πολύ.
"Διψάω."
Βάζεις μουσική να παίζει. Βγάζεις το ρολόι σου.
Και τώρα?
"Κάποτε ήταν και το πριν. Κάποτε ήταν και το μετά. "
"Ψέμματα."
Αναρωτιέσαι.
Κάτι.
Αναρωτιέσαι.
Μουσική.
sHe came, sHe stayed, sHe fell.
Final touch (in the) hidden agenda.
Isn't it something? Nothingman.
How could I know, how should I feel.
Μην σκέφτεσαι.Μην γράφεις.Μην ακούς.Μη μιλάς.Μη ρωτάς.
Πληροφορίες περνούν κι αφήνουν γραμμές που εξαφανίζονται στο επόμενο κλείσιμο των βλεφάρων.
Τσιφ τσαφ.
Το χεις ξαναζήσει, έτσι δεν είναι?
"Διψάω, ρε συ"
Inertia creeps. Μoving up slowly.
Τικ.Τακ. Τικ.Τακ. Τικ.Τακ............................................
................................................................................
Inertia keeps.
Μέσα σου.Μέσα μου.
Ξύπνα, γαμώτο.
Photo taken from:
No comments:
Post a Comment