"Λες να το βρούνε?"
"Μπα, ποιός θα θελήσει να ψάξει τόσο ψηλά!"
Κάποτε, λέξεις χαράζονταν στους έξω τοίχους, ώστε μόνο ο καιρός να μπορέσει να τις ξεθωριάσει. Τώρα όμως, ήταν διαφορετικά. Ο χώρος είχε ρουφήξει έντονες στιγμές... μυρωδιές... αναμνήσεις... συναισθήματα...εκείνη.
Το κοχυλάκι, που κάποτε κρεμιόταν μπροστά απο τον καθρέφτη, ζήτησε το πόστο του...κάπου ψηλά...για να ακούει τη βροχή και τον αέρα.
Ψηλά, εκεί που τα μάτια φτιάχνανε ιστορίες και αστέρια φώτιζαν τον μικρό τους ουρανό.
Εκεί...που όλα ήταν σιωπή και ήχος μαζί!
Photo taken from:
1 comment:
Η αληθεια ειναι τους τοιχους ειδα ελαχιστες μερες. Αλλα οι μνημες μου απο κει γεμιζουν ακομα και μια ολοκληρη ζωη καποιων αλλων...
Post a Comment