Γίνεται το λίγο ακόμη λίγο ακόμη πιο πολύ...

Ενα κομμάτι χαρτί ήταν μπλεγμένο στα χέρια της...
Το δίπλωνε...το άνοιγε...το τσάκιζε...το ίσιωνε...
Το μελάνι έγραψε "Σ'αγαπώ"...

Το διάβασε φωναχτά να το ακούσει...
Δάγκωσε τα χείλη της...κι έριξε το βλέμμα στην μωβ κουρτίνα...
Σκέπασε το παραθύρι...
Η νύχτα...της ανήκει πια...

"Στο είπα τόσες φορές...Αλλά τώρα θα μάθεις κι εσύ...
Πόσο πονά όταν πρέπει απλά να νοιώθεις την αγάπη...
Δίχως αποδείξεις...
Δίχως τίποτα..."

Τα χείλη σφραγίστηκαν...

Η φλόγα έκαιγε για ώρα...
...μια λέξη που έγινε στάχτη...