Χρονοπαγίδα

Ξανθά μακριά μαλλιά...με σώμα χυμώδες και μεγάλο στήθος περήφανης 50άρας...
Μια μπλε ομπρέλα στο χέρι...κόκκινα χείλη και και βαριά μονόπετρα σκουλαρίκια...Βραχιόλια στο καρπό που ακούγονταν με κάθε κυματισμό απο το λουλουδάτο φόρεμά της...

Η έντονα κόκκινη λουστρίν τσάντα στο αριστερό της χέρι, ένοιωθες οτι έκρυβε κάποια ιστορία...ενώ τα σανδάλια χτυπούσαν στο φρεσκοβρεγμένο καλντερίμι, με ρυθμό κουρασμένου ανθρώπου...

---

Είχε περάσει η ώρα και η κοπελιά έπρεπε να κάνει την κλασσική βραδυνή της βόλτα. Φόρεσε ήρεμα τα παπούτσια και κατέβηκε τα σκαλιά αργά και σταθερά. Το ασπρόμαλλο τερατάκι πήγαινε πάντα μπροστά και πάντα με νεύρο...και ξαφνικα...οι πρώτες ψιχάλες.
Μια φωνή ακούστηκε να την ακολουθεί σε μια γλώσσα άγνωστη για εκείνη τη στιγμή που το μυαλό της ταξίδευε αλλού.

"Sorry, do you speak English?"
"Oh, yes! I said, what I lovely white creature and me, smelling like a cheap whore!"
"No, don't say that"
"I should say that. It is horrible. I am in this country! Are you from Israel?"
"No, from Greece."
"How impolite of me...I should first ask your name"
"There is always a right moment for that"

Συστήθηκαν και η βροχή συνέχιζε να σιγοντάρει τη στιγμή.
Καταγωγή απο Γερμανία που στα νιάτα της κάπνιζε πολύ χασίς. Πόσες φορές την είχαν πιάσει...πόσα πρόστιμα είχε πληρώσει...και πλέον την "ξέρανε"!

"I was crooked. So, I decided to come to the source! Twenty-four years now...However, I ended up with a dog and four cats...and you know, it is really cruel for these little creatures to inhale this smell. And then is when I stopped!"

Προχωρούσαν στον ρυθμό της κοπέλας...και σταματούσαν κάθε φορά που το μικρό θεριό "κατακτούσε" τον κόσμο του ενός τετραγωνικού.

"And, now have you stopped completely?"
"I had a sip the other day...and I was stoned for five hours. And you know, you are in Holland, you have to be careful...how you act....what you say...You have to be careful!"

Η κοπέλα την κοιτούσε στα μάτια, μήπως και καταφέρει να καταλάβει το μήνυμα αυτής της γυναίκας με το έντονο άρωμα και την μεγάλη ομπρέλα για το ψιλοβρόχι.

"Forgive me now...I have to run, because a friend is waiting for me to give him some money....he is totally broke..."
"Yes, of course"
"What happened to your leg?"
"I twisted it."
"Well, nice figure you have. Bye!"
"Ciao"

...και καθώς η κυρία χανόταν στην στροφή της Herengracht...η πραγματικότητα επέστρεφε με το μικρό τερατάκι να αρχινά και πάλι να την τραβά με μανία για να προσεγγίσει το χώμα από το μπροστινό δεντράκι...

Η βροχή σταμάτησε...και όλα γύρισαν στο πριν.
Με το μυαλό της να συνεχίζει απο το σημείο που είχε διακοπεί...
...από εκείνη την άγνωστη φωνή!