ΒιβΛίΟ...ξετρΥπώματα...

O Aντώνης ανήκει σ'εκείνους που πιστεύουν
πως οι άνθρωποι αφήνουν τα ίχνη τους στον χώρο
έτσι ώστε, ακόμα κι όταν "απουσιάζουν" να "βρίσκονται"
εκεί.Για να περιγελούν εσένα που απερίσκεπτα μιλάς
για "απουσία."

Να υπήρχε λέει ένα σπαθί να κάνει κομμάτια
τον "Γόρδιο δεσμό" που τον κρατά φυλακισμένο
στον χρόνο τον ψεύτικο,τον προσωρινό,τον δεσμώτη χρόνο.
Να τον ελευθερώσει απο την πλάνη για να φωτίσει
με άπλετο φως όσα βρίσκονται αλυσοδεμένα στο χθες
και στο αύριο.

Ο Αντώνης ήταν ανήσυχο πνεύμα
και ασυμβίβαστο.Θαύμαζε την επανάσταση και
το ξεπέρασμα της λογικής.Γι αυτό αγαπούσε την Ελλάδα.
Τη μητέρα του υπέρλογου.Είχε μια λογική που
ξεπερνούσε τον εαυτό της.

Η Ελλάδα είναι σαν την αγάπη που ζει σε κάποιον
μυστικό και ιερό χώρο, μέσα στη δαιδαλώδη, αλλά
τόσο ελκυστική δομή του κυττάρου.
Καμιά φορά χωρίς να το καταλάβεις,όταν βυθίζεσαι
στο μυστήριο και το δέος του γενετικού κώδικα
είναι καλό να μπορείς να διακρίνεις ένα μικρό φως
κάτι σαν καντήλι που τρεμοκαίει στο βάθος
για να φωτίζει πρώτα το δικό σου λαβύρινθο
και κατόπιν εκείνον του βιβλίου της ζωής.

Η αλήθεια διώχνει καθε τι ψεύτικο.
Το καλό είναι "δώρο".Μα χρειάζεται να
το αξίζεις κιόλας.Να έχεις αγωνιστεί γι'αυτό.
Το επόμενο δειλινό ο Αντώνης μπήκε στο αυτοκίνητο του.
Οι δρόμοι τέτοια ώρα σκοτεινοί κι επικίνδυνοι.
Δεν φοβόταν όμως.Ένιωσε την εμπιστοσύνη να
του χαιδεύει την ψυχή όσο ποτέ άλλοτε.
Ο χρόνος του τώρα είναι το παρόν.Μέσα σ'αυτό το παρόν
γεννιέται και πεθαίνει το παρελθόν και το μέλλον.


Καραβασίλης Δημήτρης
Η Ζωή Δεν Τελειώνει Με Ηττα
Εκδόσεις Αρμος


Υ.Γ. ...και μόλις έπαθα ένα ..."ακαταμάχητο" deja vu!