Don´t leave home...I´m coming!

Το καλοκαιράκι είναι εδώ...ή μάλλον εκεί...
Θα μου πεις...εποχή είναι! Κι εφόσον το εδώ με το εκεί δεν είναι δα και τόσο μακρυά...θα πρεπε να ναι το ίδιο!
Να όμως που δεν είναι...
Για αυτό και ο τόπος αδειάζει...για να γεμίσει εκεί ...που υπάρχει ήλιος, θάλασσα, φραπέδες, μοχίτος, τσίπουρα, χταποδάκια, σαλάτες, σούβλες...
Και το δέρμα έχει διψάσει πολυ...για χρώμα...ιδρώτα...νερό κι αλάτι...φροντίδα μανούλας...κι αγκαλιές αγαπημενων...

Κάμποσοι νοματαίοι το λεπον, ξεκινούν με αεροπλάνα για να βρεθούν όλα μαζί τρελαμένα
...κάπου βόρεια...με θάλασσα...



και τον Αη Γιώργη να μας φυλάει σαν μικρή οικογένεια.


Θα ξεχαστούμε και θα ξεχάσουμε...
...και θα συνεχίσουμε με βαρκούλα για μαγικά νησιά με φάρους και ξωκλήσια...


...και αργότερα, καθώς θα διαβαίνουμε προς το νότο...προς στην πόλη που αγαπούμε και μισούμε...θα πιούμε έναν καφέ...ίσως και δύο...


...να στάξει μια στάλα στο στόμα...μέχρι το ταχύπλοο της καρδιάς να σαλπάρει για εδώ...



...θα το ζήσουμε όπως έρθει κι όπως βγει...
...και μερικοί θα συνεχίσουν το ταξίδι χωριστά...

για λίγο πιο ανατολικά να μασήσουνε μαστίχες...


για να ανακαλύψουν σπίτια νερού και πάρτυ...


για λίγο πιο βόρεια να απλώσουν το χίπικο στυλ τους...



για λίγο περισσότερο μητρική αγάπη κι έρωτα...



για λίγο περισσότερο θεό μαζί τους και πάλι...


για να ανέβουνε γιοφύρια των παιδικών τους χρόνων...


για να βρούν τον ρομαντισμό της άγριας φύσης...


για να μοιραστούν μοναχικές στιγμές με φίλους...


για να ξαναζήσουν φοιτητές...



...και γεμάτοι...φουσκωμένοι απο γεύση...χρώμα...αγάπη...ζεστασιά...παιδική ανεμελιά...
να γυρίσουν...
Eκεί, που όλες αυτές εικόνες ήταν η αρχή, η λαχτάρα...το αντίστροφο ανυπόμονο τικ τακ της σκέψης τους...


Στο κανάλι πουγεμίζει και στερεύει και γεμίζει και...



Καλό μας καλοκαίρι... :-)

Fade Into Them

Και όσο μεγαλώνουμε, παρουσιάζονται σαν πίδακες οι "άλλες" βάσεις...καθώς τρίβεται και ψήνεται το προσωπικό μας λυχνάρι...και τσουπ...εμφανίζεται ο άνεμος της ευχής! Μόνο που στην περίπτωσή μας, είναι το Οσα-Παίρνει-Το-Ανεμοβρόχι, αφού... είτε εμφανιστεί με παπιγιόν, είτε με γραβάτα, είτε γυμνόστηθος με παντόφλα διχάλα και σωβρακοφανέλα Μινέρβα εποχής του '60...ξέρουμε τί γίνεται και τί πρόκειται...κι απλά μας είναι ανώμαλα οικείο κι αποδεκτό!
Κι αυτό είναι που προβληματίζει...

Βάσεις...απο αυτές που παλιότερα είτε δεν αποδεχόσουν, είτε δεν σε άγγιζαν, είτε δεν ήταν του στυλ σου, της ηθικής σου...δεν υπήρχαν καν...στις πράξεις της μαμάς σου, στο βλέμμα του μπαμπά σου, στο κήπο με τις γαρδένιες της γιαγιάς σου, στο φεύγα-πόρτες του παππού σου...Ούτε καν στο κρυμμένο ντουλάπι με τις βανίλιες, τα καρύδια και το αμαρτωλό λικέρ κερασό...

Κι έχει ο θεός και οι βοηθοί του μια λίστα κατεβατό, να'χεις να τη διαβάζεις στον παράδεισο, γραμμένη σε πάπυρο και ρολαρισμένη σε χοντρό χαρτόνι απο χαρτί κουζίνας...Μην σου μπλέκεται και στα πόδια, αλλά να μπορείς να την μεταφέρεις και στο αποχωρητήριο...για τις δύσκολες ώρες!

Λίστα...με νερομπογιές βαμμένη, για να ξημερώσει η μέρα που θα θες να την στραβώσεις... μουντζουρώσεις...κι ίσως να λερώσεις και κανα κούτελο...Αυτό έλεγες τη στιγμή που μιλούσες στον καθρέφτη: "Οι άλλοι ζουν για το καθαρό τους. Αλλά, εγώ ζω για να το δω πώς είναι και... 'αλλιώς'..."

Υπάρχουν εκείνοι που ξυπνούν και ξεκινούν τα πρωινά τους με τον ίδιο τρόπο...για να μην στραβώσει η μέρα...να μην κοιμηθούν στο τραμ...να μην αλλοιθωρίσουν στο ραντεβού...να μην μιλήσουν άσχημα...να μην είναι τσαλακωμένοι...Και άλλοι, που παίρνουν ένα ζευγάρι γυαλιά και περιμένουν την έκπληξη...όταν ξεκολλήσει το μάτι απο τον σοβά του ονείρου και το στόμα πάψει να ξεσαγονιάζεται.
Η έκπληξη που για σήμερα στο μενού θα μπορούσε να λέει:
"Ελλιπής προστασία UvA UvB. Τέλεια εφαρμογή αρνητικού φίλτρου σε καταστάσεις έντονα...αδύνατες, απροσπέλαστες, απαγορευμένες, εθιστικές, παθιάρικες..."

Χμμ...και γιατί όλο αυτό το λογύδριο, γραμμένο στη μέση της μέρας, από το γραφείο της δουλειάς, σε τέτοιο ύφος και...ύφος!?

Γιατί αρχίζω να πασαλείβομαι και να κάνω μίξεις...
Το κούτελο το κανα μπλε, για να πηγαίνει με τα μελλοντικά μου θαλασσοματομπούκαλα...
Την μύτη πορτοκαλί, γιατί μ'έχουν πιάσει και τα ναζιάρικά μου...
Στα μάγουλα έβαλα μπορδοροδοκόκκινοσκατουλί λόγω ήλιοφάνειας
Τα χείλη τ'άφησα φυσικά, με λίγο βαζελίνη...αφού θα σκάσουν απο την αλμύρα...
Τα μάτια, άστα...βλέπουν ό.τι θέλουν άλλωστε...
...και τα μαλλιά...αλλάζουν με την διάθεση του καιρού!

...και γιατί "λιώνω"...
Λιώνω με τον τρόπο που κινούνται στον χώρο... λυγίζουν...τεντώνονται... αγγίζουν... περιμένουν...νευριάζουν...
Αυτά τα χέρια...χέρια μαχαίρια!
Αμα αγγίξεις...άνοιξες το κουτάκι με το σπορ της αφηρημένης τέχνης!
Κι αυτή την περίοδο, τα φρένα μου είναι σπασμένα!

Χρονοπαγίδα

Ξανθά μακριά μαλλιά...με σώμα χυμώδες και μεγάλο στήθος περήφανης 50άρας...
Μια μπλε ομπρέλα στο χέρι...κόκκινα χείλη και και βαριά μονόπετρα σκουλαρίκια...Βραχιόλια στο καρπό που ακούγονταν με κάθε κυματισμό απο το λουλουδάτο φόρεμά της...

Η έντονα κόκκινη λουστρίν τσάντα στο αριστερό της χέρι, ένοιωθες οτι έκρυβε κάποια ιστορία...ενώ τα σανδάλια χτυπούσαν στο φρεσκοβρεγμένο καλντερίμι, με ρυθμό κουρασμένου ανθρώπου...

---

Είχε περάσει η ώρα και η κοπελιά έπρεπε να κάνει την κλασσική βραδυνή της βόλτα. Φόρεσε ήρεμα τα παπούτσια και κατέβηκε τα σκαλιά αργά και σταθερά. Το ασπρόμαλλο τερατάκι πήγαινε πάντα μπροστά και πάντα με νεύρο...και ξαφνικα...οι πρώτες ψιχάλες.
Μια φωνή ακούστηκε να την ακολουθεί σε μια γλώσσα άγνωστη για εκείνη τη στιγμή που το μυαλό της ταξίδευε αλλού.

"Sorry, do you speak English?"
"Oh, yes! I said, what I lovely white creature and me, smelling like a cheap whore!"
"No, don't say that"
"I should say that. It is horrible. I am in this country! Are you from Israel?"
"No, from Greece."
"How impolite of me...I should first ask your name"
"There is always a right moment for that"

Συστήθηκαν και η βροχή συνέχιζε να σιγοντάρει τη στιγμή.
Καταγωγή απο Γερμανία που στα νιάτα της κάπνιζε πολύ χασίς. Πόσες φορές την είχαν πιάσει...πόσα πρόστιμα είχε πληρώσει...και πλέον την "ξέρανε"!

"I was crooked. So, I decided to come to the source! Twenty-four years now...However, I ended up with a dog and four cats...and you know, it is really cruel for these little creatures to inhale this smell. And then is when I stopped!"

Προχωρούσαν στον ρυθμό της κοπέλας...και σταματούσαν κάθε φορά που το μικρό θεριό "κατακτούσε" τον κόσμο του ενός τετραγωνικού.

"And, now have you stopped completely?"
"I had a sip the other day...and I was stoned for five hours. And you know, you are in Holland, you have to be careful...how you act....what you say...You have to be careful!"

Η κοπέλα την κοιτούσε στα μάτια, μήπως και καταφέρει να καταλάβει το μήνυμα αυτής της γυναίκας με το έντονο άρωμα και την μεγάλη ομπρέλα για το ψιλοβρόχι.

"Forgive me now...I have to run, because a friend is waiting for me to give him some money....he is totally broke..."
"Yes, of course"
"What happened to your leg?"
"I twisted it."
"Well, nice figure you have. Bye!"
"Ciao"

...και καθώς η κυρία χανόταν στην στροφή της Herengracht...η πραγματικότητα επέστρεφε με το μικρό τερατάκι να αρχινά και πάλι να την τραβά με μανία για να προσεγγίσει το χώμα από το μπροστινό δεντράκι...

Η βροχή σταμάτησε...και όλα γύρισαν στο πριν.
Με το μυαλό της να συνεχίζει απο το σημείο που είχε διακοπεί...
...από εκείνη την άγνωστη φωνή!

Ακόμη μια νύχτα ...

Παραίσθηση

Θα σε βρω...

Το νοιώθω ...είσαι εκεί...
Το ξέρω ...και περιμένω...
Το βλέπω ...δεν ανήκω εδώ...
Ακούω ...να με καλείς...

Θα σε βρω...
...για να αφεθώ...

Για να με βρω...

Picture taken from:
http://makbethstudio.deviantart.com/art/Landscape-Sea-99760445

ΒιβΛίΟ...ξετρΥπώματα...

O Aντώνης ανήκει σ'εκείνους που πιστεύουν
πως οι άνθρωποι αφήνουν τα ίχνη τους στον χώρο
έτσι ώστε, ακόμα κι όταν "απουσιάζουν" να "βρίσκονται"
εκεί.Για να περιγελούν εσένα που απερίσκεπτα μιλάς
για "απουσία."

Να υπήρχε λέει ένα σπαθί να κάνει κομμάτια
τον "Γόρδιο δεσμό" που τον κρατά φυλακισμένο
στον χρόνο τον ψεύτικο,τον προσωρινό,τον δεσμώτη χρόνο.
Να τον ελευθερώσει απο την πλάνη για να φωτίσει
με άπλετο φως όσα βρίσκονται αλυσοδεμένα στο χθες
και στο αύριο.

Ο Αντώνης ήταν ανήσυχο πνεύμα
και ασυμβίβαστο.Θαύμαζε την επανάσταση και
το ξεπέρασμα της λογικής.Γι αυτό αγαπούσε την Ελλάδα.
Τη μητέρα του υπέρλογου.Είχε μια λογική που
ξεπερνούσε τον εαυτό της.

Η Ελλάδα είναι σαν την αγάπη που ζει σε κάποιον
μυστικό και ιερό χώρο, μέσα στη δαιδαλώδη, αλλά
τόσο ελκυστική δομή του κυττάρου.
Καμιά φορά χωρίς να το καταλάβεις,όταν βυθίζεσαι
στο μυστήριο και το δέος του γενετικού κώδικα
είναι καλό να μπορείς να διακρίνεις ένα μικρό φως
κάτι σαν καντήλι που τρεμοκαίει στο βάθος
για να φωτίζει πρώτα το δικό σου λαβύρινθο
και κατόπιν εκείνον του βιβλίου της ζωής.

Η αλήθεια διώχνει καθε τι ψεύτικο.
Το καλό είναι "δώρο".Μα χρειάζεται να
το αξίζεις κιόλας.Να έχεις αγωνιστεί γι'αυτό.
Το επόμενο δειλινό ο Αντώνης μπήκε στο αυτοκίνητο του.
Οι δρόμοι τέτοια ώρα σκοτεινοί κι επικίνδυνοι.
Δεν φοβόταν όμως.Ένιωσε την εμπιστοσύνη να
του χαιδεύει την ψυχή όσο ποτέ άλλοτε.
Ο χρόνος του τώρα είναι το παρόν.Μέσα σ'αυτό το παρόν
γεννιέται και πεθαίνει το παρελθόν και το μέλλον.


Καραβασίλης Δημήτρης
Η Ζωή Δεν Τελειώνει Με Ηττα
Εκδόσεις Αρμος


Υ.Γ. ...και μόλις έπαθα ένα ..."ακαταμάχητο" deja vu!

...σε μια άλλη τροχιά!

- Δεν μπορώ να με αλλάξω...

- Τί να αλλάξεις?

- Να αλλάξω για σένα...

- Γιατί να αλλάξεις για μένα?

- Γιατί σε πονώ.

- Σου ζήτησα ποτέ να αλλάξεις?

- Με το να με κατηγορείς.

- Αυτό σημαίνει οτι δεν μπορώ να αλλάξω εγώ εμένα.

- Τι εννοείς?

- Δεχομαι ο.τι είσαι. Δέξου ο.τι είμαι.

- Σε δεχομαι.

- Δεν δέχεσαι οτι πονώ και σε κατηγορώ.

- Δεν μπορώ να με αλλάξω σε αυτό.

- Δεν μπορώ να μη σε κατηγορώ. Δέχομαι ο.τι προκαλεί τον πόνο. Δέξου ο.τι προκαλεί ο πόνος.

................................................

- Εκλαιγες τώρα?

- Ναι, αλλά δεν με είδες.

- Δεν με άφησες.

- Δεν Με άφησα.

- Γιατί?

- Για να μη δω ούτε ένα Σου δάκρυ.

- Για να μη με πονέσεις?

- Για Να σε πονέσω με ό.τι δεν έρχεται.

My immortal...

...I don't have to tell you...

"I am dying tomorrow..."

...so you tell me...

"I love you" ...today!



For you...

...I will always be...immortal, my love!

Greece vs Holland as boyfriends/men

I love Greece, my muscular toned man who can cook, dance, make love and give me all his love and attention while being the cool guy around. Greece is my big love, despite his crazy temper, his ups and downs, the drama, the lack of organisation, the rudeness and the stealing and corruption. I love Holland as well, he is my well dressed, always in a suit gentleman. I love him cos he treats me well, cos he takes me out to nice dinners and treats me like a lady. He doesn't shout at me like Greece, and he brings me chocolates and flowers. He never says antyhing to hurt me and accepts me just the way I am. I don't have to have make up on, or be thin, I can just be myself with Holland. Greece nags and critisizes me but he also has a six pack and when his hands take my head in them I surrender completely. Something draws me back to Greece's arms every single time. Perhaps the sex is better, or perhaps you cannot compare being treated fantastic and feeling fantastic. Let's face it. When it comes to love, logic goes out of the window and so I will eternally belong to Greece, even if it is more convenient to marry Holland.

Ξύπνα...φτάσαμε!

Βγάζω την μπέμπελη...

Κάτι τρελά σπάνιο στην Ολλανδία...

Το θερμόμετρο στο γραφείο αγγίζει τους 29 βαθμούς Κελσίου...

Δεν σταματώ να ιδρώνω...

Ιδρώνω και δεν ξενερώνω...

Νερό, καφές, γάλα, νερό, νερό, γάλα, γάλα, γάμα τον καφέ - ζεστός παναθεμά τον κι εδώ δεν ξέρουν τί σημαίνει . . .κ ρ ύ ο ς --- κ α φ έ ς --- μ ε --- π ο λ λ ά --- π α γ ά κ ι α . . . να κάνουν γκλιν γκλον καθώς το καλαμάκι τα στριμώχνει στο γυαλί που...και αυτό ιδρώνει...

Στη δουλειά απο τις 8:00...

Ο βήχας ασταμάτητος και τα κουνούπια πεινασμένα...

Ωρα 6:00 - κι εγώ κάνω κωλουτούμπες στο κρεβάτι με μάτι κλειστό...κεφάλι βαρύ και όλα τα γαμωσταυρίδια σταματημένα στα χείλη πριν ξεπεταχτούν πρωινιάτικα απο το στόμα...

Είπαμε, δεν είναι σωστόοοοο...

Ούτε εγώ θέλω να είμαι σωστήηηηη, γαμώ το κέρατό μου...

Σκατούλες...

Το επόμενο κουνούπι...θα φάει...θα χαρεί...θα ξαναφάει...θα παχύνει...και όταν το πιάσω...

Δεν θα το σκοτώσω...αλλά...θα του βγάλω να φτερά...και θα το τσιμπαώ με μια τόσο δα μικρούλα καρφιτσούλα...

Ναι...είμαι απάνθρωπη...αλλά φιλόζωη...

Μπέρδεμα? :-)

Κάθε Παρασκευή υπάρχει μπέρδεμα...γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις την χαρά σου που τελειώνεις τη δουλειά...και την αυτοσυγκέντρωσή σου μέχρι να σου ρθει η χαρά...και η χαρτούρα περιμένει δίπλα μου, φαρδιά πλατιά...και μου φωνάζει:

"Πιάσε με...κοίτα με...δώσε μου αυτή τη σημασία που θα σε κάνει να προλάβεις το deadline της Τρίτης"

Θα υπακούσω...

Οχι, για το deadline...

Αλλά για να μου ρθει η Χαρά πιο γρήγορα...

Αγαπημένη...

...είμαι εδώ...με ανοιχτές αγκάλες...κι ένα τσιγάρο δρόμος! :-p

Gyms + Chrissy

I want to find a gym as good as my old one, close to either my house or my work and it seems that this is not possible. So, do I become a gay male queen and join Splash? Or do I move closer to my old gym? Both equally possible solutions to yet another Mary- Drama.

The second part of my ongoing drama is that despite my greatest efforts to make appointments with my Dutch friend Chrissy she seems to always cancel on me and re-arrange them, then cancel them again only to re-arrange them and so on. This results in me booking 2 evenings a week for her, on which I end up doing nothing, since she then cancels. Tonight is one of these evenings, and I have a feeling I should book something else already. What's everyone doing?

your usual Tuesday night

Last night me and George sat and watched crap on TV while drinking 2 liters of coke, which kept us awake longer than we would have liked on a Tuesday night/ Wednesday morning. George likes TV and when you put him in front of it, it's like a small child watching it for the first time, totally fascinated by the images that move in a flat rectangular-shaped frame (May we note here that George does not have TV at home). The temperature in the apartment was slowly rising to 26 degrees and not because of anything me and George were doing. I was a bit reluctant to open the balcony door as a few days earlier having done that, Davina fell off from it on the street. In any case I thought Davina had learned her lesson by now and would be a little more careful around the edges. She was. Unfortunately Howard wasn't and we lost him trying to catch a bug (Bugs fly Howard, cats don't!). I guess he learned that last night too, or did he? I could not find him when I stormed downstairs but George with his more calm approach spotted him straight away and we took him upstairs.
It might as well rain all summer like they say, since I am going to be trapped indoors with the balcony an area I cannot escape to any longer (not without the risk of losing my cats anyway).